Στο επεισόδιο ακούστηκαν τα μουσικά κομμάτια: Beso, Amigo Fiel – Moυσική: Ευριπίδης Σαμπάτης, στίχοι: Gelen Alcantara (από το project Las Lilas de Jeleton) & Μandala -Supermoon
To «Σία» προέκυψε από το «Αρτεμισία» που το αγαπώ πάρα πολύ. Είναι το όνομά μου, Ι chose it, thank you. I did it myself. (To διάλεξα εγώ η ίδια) . To Aρτεμισία προέρχεται από τρεις μεγάλες Αρτεμισίες της ζωής μου. Στην ουσία είναι από το artemisia vulgaris που είναι φυτό που έχει πικρή και αρωματική γεύση. που σε μεγάλες ποσότητες γίνεται παραισθησιογόνο και λίγο δηλητηριώδες -and that’s hot. Δεύτερη, είναι η Aρτεμισία Τζεντιλένσκι που είναι μια εμβληματική γυναίκα ζωγράφος στο ανδροκρατούμενο μπαρόκ του δέκατου έβδομου αιώνα, η οποία έχει ζωγραφίσει έναν iconic (εμβληματικό) πίνακα όπου και αποκεφαλίζει τον βιαστή της. Και τρίτη είναι η Άρτεμις, η θεά του φεγγαριού, η προστάτιδα του κυνηγιού και των μωρών που, like ok, (αν και) δεν μπαίνω στο concept (θέμα) μωρά, ούτε στο concept κυνήγι αλλά αγαπώ πάρα πολύ σαν reference (αναφορά) αυτό το όνομα και κάπως, μου κύλησε πάρα πολύ όμορφα το Αρτεμισία μέσα μου και το έχω κάνει full embrace (το έχω αγκαλιάσει). Ειδικά, πόσο μάλλον, σε μια συνθήκη που we grow out (εξελισσόμαστε) και ανακαλύπτουμε συνέχεια πράγματα για τα ευατά μας και τις εαυτές μας και θεωρώ πάρα πολύ δυνατό και σημαντικό και wholesome (επωφελές) να διαλέγεις το δικό σου όνομα. Rediscovering yourself, branding yourself, (να ανακαλύπτεις την ταυτότητά σου) μέχρι κι αυτό να το πετάξεις και να γίνει κάτι άλλο.
Οπότε ναι, είναι πολύ δυνατό να ονοματίζουμε τα δικά μας ονόματα, να λέμε τις δικές μας ιστορίες, ποια είμαστε, τι κάνουμε και να έχουμε τη δικιά μας φωνή για τα πράγματα, πέρα από το τι μας αποδίδουν. Οπότε το αγαπώ πάρα πολύ το όνομα μου.
Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δυνατό να έχουμε την επιλογή ή άμα δεν έχουμε την επιλογή να προσπαθούμε να βάζουμε τη φωνή μας στις δικές μας ιστορίες, στις δικές μας αφηγήσεις, να διαλέγουμε τα εαυτά μας, να διαλέγουμε τις φίλες μας. Υπάρχει μια πολύ ωραία επίσης δύναμη στο πώς ονοματίζουμε εμάς. Και όταν γενικά η πραγματικότητα, η κοινωνία, το «Α» κεφάλαιο, το Άλλο, το Other, σου αποδίδει πράγματα, όταν αυτό το κάνεις deconstruct και έχεις τη δύναμη ώστε να πάρεις τη ζωή σου, λίγο πολύ στα δικά σου χέρια, νοηματοδοτείται όλη σου η ύπαρξη, κάπως, you own it (σου ανήκει) και μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις. Οπότε το κομμάτι του να μπορείς να διαλέξεις το δικό σου όνομα και το τι σημαίνει αυτό για σένα και για τη ψυχοσύνθεσή σου και για την πραγματικότητά σου και για το ποια είναι η κατάστασή σου αλλά take it in your own terms (κάντο με τους δικούς σου όρους), μέχρι να το κάνεις κι αυτό deconstruct (να το αποδομήσεις) και να το διαλύσεις και πάμε πάλι, είναι πανέμορφο. Οπότε κάπως, «Ναι! Τhis is my name, I choοse it, I love it, until I find something else που να με κάνει describe καλύτερα, αλλά τώρα είμαι πάρα πολύ περήφανη και χαρούμενη». (Αυτό είναι το όνομά μου, το διάλεξα, το αγαπώ μέχρι να βρω κάτι άλλο που να με περιγράφει καλύτερα).
Νιώθω γενικά ότι πολλά πράγματα μεταβάλλονται και είναι οκ, ότι δεν υπάρχει αρχή, μέση τέλος με κάποιο τρόπο. Όταν έκανα coming out, λοιπόν, αποφάσισα το «Σία» σαν ένα φόρο τιμής στη γιαγιά μου, η οποία λέγεται Αναστασία και ήταν πολύ πιο κοντινό και familiar και γλυκούλι και οικείο το «Σία». Plus,(συν ότι), θεωρώ ότι το «Σία» όντως γιατί η γιαγιά μου ήταν μία γυναίκα η οποία ήταν αγράμματη οπότε ήταν σε πολλά εισαγωγικά έρμαιο μιας πατριαρχίας της τότε εποχής. Και ήταν η πιο γλυκιά γυναίκα έτσι, μέσα στη ζωή μου, η οποία ήταν πάντα εκεί για μένα no matter what (άνευ όρων), ήταν φροντιστική. Ήθελε να φροντίσει. Είχε στο νου της τα παιδιά της, έβγαζε μια πηγαία αγάπη προς την οικογένεια και όχι μόνο στο πλαίσιο της οικογένειας, αλλά και στο πώς φροντίζει τα άτομα που την ενδιαφέρουν. Και κάπως επειδή ήθελε να της αποδώσω κι αυτό το φόρο τιμής, αλλά και κάπως να έχω μια σύνδεση με την οικογένειά μου και να επανανοηματοδοτήσω τη σχέση μου με την οικογένειά μου, επέλεξα αυτό.
Μετά αυτό βέβαια κάπως μεταβλήθηκε και έγινε κάτι άλλο στο instagram, μια τελείως διαφορετική απεικόνιση. Ένα άλλο ας πούμε gender expression (έκφραση του φύλου), θα πω, όπως υπάρχουν πάρα πολλά queer trans άτομα σε σχέση με την πραγματικότητα και στο δημόσιο χώρο και στο ιντερνετικό χώρο, που εγώ κάπως αυτά το λατρεύω γιατί είμαι σε φάση gender expressions, τύπου Pokemons, τύπου ζώδια. Μπορoύμε να βλέπουμε πάρα πολύ διάφορα layers και πτυχές των ατόμων σε διάφορες εκφάνσεις και με άλλα μέσα και να βγει μια πιο συνολική έκφραση του ποιο είναι αυτό το άτομο.
Και μετά υπήρχα romantically involved με ένα πρώην μου, τέλος πάντων, που σε κάποια φάση μου έφερε τέλος πάντων ένα φυτό το οποίο ήταν η artemisia absinthium ή vulgaris το οποίο μύριζε κόκα κόλα και λεμόνι και από κει κάπως μου είπε: «σε σκέφτηκα πάρα πολύ γιατί αυτό μυρίζει κόκα κόλα και λεμόνι και σε μεγάλες ποσότητες, είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο και έτσι ιδιαίτερο μπορεί να γίνει αυτό». Και κάπως στη συνθήκη που ήμασταν, πήγαινα και πρόσεχα τα φυτά αυτού του ατόμου γιατί έλειπε οπότε όταν ζούσα έτσι, poison ivy. Kαι αυτή η σύνδεση με τη φύση και τα φυτά και κάπως αγαπώ πολύ τα φυτάκια και οπότε κάπως μου έκανε αυτό το δώρο και εγώ άρχισα να διαβάζω παραπάνω για το artemisia absinthium και κάπως βάιμπαρα (μπήκα στο κλίμα). Και κάπου εκεί άρχισα να ενθουσιάζομαι με τη σύνδεση της φύσης και βρήκα λίγο την εαυτή μου μέσα σε όλο αυτό, οπότε προτζέκταρα (έκανα προβολή). Και μετά κάπως λέω, «οκ, Αρτεμισία», Ι wanted to choose Artemis (ήθελα να διαλέξω το Άρτεμις) αλλά κάπως I didn’t also (δεν το έκανα) για δικούς μου προσωπικούς λόγους και μετά κάπως μου έκατσε πάρα πολύ ωραία το «Αρτεμισία». Plus, (συν ότι) νιώθω ότι το «Σία» είναι για τις φίλες. Το «Αρτεμισία» είναι για την ταυτότητα και μετά μπορώ να διαλέξω εγώ ό,τι άλλο θέλω…, ας πούμε το «Άρτεμις» είναι για άλλες συνθήκες.
Οπότε νομίζω αυτή ήταν η πρώτη φορά που κάπως με είδα και σιγά σιγά άρχισα να το κάνω embrace, ενώ πάντα ήμουν σε φάση «Σία Ρέππα». Γιατί ήταν αυτό το «Σία», το οποίο το έχω πολύ κοντά με τις φίλες, αλλά παρόλα αυτά υπήρχα στο δημόσιο χώρο με αυτό και όταν ήρθε η ώρα να διαλέξω το όνομα μου, λόγω ταυτότητας, υπάρχει μια συνθήκη στην ελληνική γραφειοκρατία όσον αφορά τα δικαστήρια και όλα αυτά, ότι ας πούμε αν εμένα με λέγανε ένα αγγλικό όνομα whatever, δε θα μπορούσα να το διαλέξω.
Γιατί για να αλλάξω ταυτότητα [αυτό] πρέπει να προέρχεται από ένα ελληνικό, χριστιανικό, whatever. Οπότε λέω, οκ, τι να πω; «Σία»; Ξέρω «Αναστασία», κάπως ξεκίνησε σαν φόρος τιμής, αλλά πλέον δεν είμαι αυτή η κοπέλα σε σχέση με το πώς έψαχνα ποια είμαι και πώς θα είμαι στο δημόσιο χώρο. Οπότε κάπως θυμήθηκα αυτό. Και το «Αρτεμισία» μου έκατσε γάντι. Και επίσης το αγαπώ πάρα πολύ που είναι κι έτσι μεγάλο, έπρεπε να διαλέξω κι ένα δεύτερο και καλά, να ‘χω τρία ονόματα, queen εδώ. Οπότε σιγά σιγά άρχισα να χρησιμοποιώ αυτό το όνομα και να συστήνομαι έτσι, και με ενδυνάμωσε πάρα πολύ.
Πλέον αυτό είναι το όνομά μου κι αυτό χρησιμοποιώ και στις δουλειές που υπάρχω στα credits (τίτλους τέλους μιας ταινίας), σε οτιδήποτε και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό τώρα.
Όταν πήρα την ταυτότητα στα χέρια μου ήταν πάρα πολύ mixed feelings (ανάμεικτα συναισθήματα). Καταρχάς εντάξει, δεν το είχα προσεσάρει (επεξεργαστεί). Έχει γίνει σε διάφορα steps (στάδια) τώρα αυτή η διαδικασία γιατί δεν είναι απλή, δεν είναι μια αίτηση στο ΚΕΠ. Θυμάμαι πάρα πολύ συγκεκριμένα το δικαστήριο που είχα σηκωθεί πάρα πολύ νωρίς. Είχα πάρα πολύ άγχος. Γιατί έσκασα τώρα εγώ κάποιο καιρό πριν, όχι όπως με βλέπεις τώρα. Τώρα με ροζ μαλλί, punk, λίγο, ρε παιδί μου, piercings,oπότε μέσα σε όλο αυτό, η διαδικασία ότι ένα δικαστής, ότι κάποιος θα μπορεί να έχει λόγο πάνω σε σχέση με το κατά πόσο εγώ είμαι τρανς γυναίκα-θηλυκότητα ή όχι, μου δημιουργούσε πολύ άσχημα συναισθήματα. Οπότε πήγα με πάρα πολλά νεύρα. 6 το πρωί, 7 το πρωί, τι ώρα είναι αυτό δε θυμάμαι στο δικαστήριο. Είχα κι ένα ραφτό που έλεγε εδώ πέρα “Smash the cis tem” (κόντρα στη cis κανονικότητα) και αναρχοτρανς σηματάκι, και είχα σκάσει και με τις αλυσίδες μου, είχα και μία λεοπάρ γούνα, γιατί λέω: «εντάξει, μια φορά πηγαίνω στο δικαστήριο και ελπίζω καμιά άλλη, μια και τελευταία» ήταν η πρώτη μου και τελευταία φορά ελπίζω. Οπότε έσκασα με αυτό το mood, τύπου δεν καταλαβαίνω γιατί είμαι εδώ, even, αλλά τέλος πάντων, είναι μέρος του process (διαδικασίας), αλλά πολλά νεύρα για ποιο λόγο πρέπει να το περνάμε αυτό το πράγμα.
Οπότε γίνεται το δικαστήριο και τελειώνει το δικαστήριο. Οπότε ακόμα δεν το έχω προσεσάρει αλλά στο aftermath αυτού process (ως επακόλουθο της διαδικασίας) συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι για εμένα. Για κανέναν άλλο λόγο, για το δικό μου self love (αγάπη για την ευατή), για τη δικιά μου ολοκλήρωση σαν προσωπικότητα που προφανώς δεν θα με κάνει validate το κράτος ή κάποια χαρτιά ή κάποιοι συστημικοί τρόποι ύπαρξης, αλλά ταυτόχρονα… Όταν η ζωή των τρανς ατόμων κατακερματίζεται στο πριν και το μετά, όταν υπάρχει αναφορά του dead name («νεκρό όνομα») πριν και το μετά, όταν ακόμη κι αυτό η έκφανσή του φαίνεται συστημικά στο ότι θα μου ζητήσουν την ταυτότητά μου το οποίο, είναι και έμφυλη αυτή η γλώσσα, θα είναι ένα αντρικό όνομα και ξαφνικά θα δουν εμένα ή κάπως θα φωνάξουν ένα ανδρικό όνομα. Ή στον πίνακα προσωπικού που θα δουλέψω, επειδή δε θα έχω αλλάξει τα χαρτιά μου, θα φαίνεται το dead name μου αλλά εγώ θα συστήνομαι αλλιώς, οπότε θα γίνεται outing η ταυτότητά μου χωρίς τη δικιά μου επιλογή. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα (ότι «ουάου» δεν έχω δει το dead name μου πάρα πολύ καιρό. «Ουάου» υπάρχω σαν ομοιογενής προσωπικότητα, ψυχοσύνθεση και ταυτόχρονα ύπαρξη, και δεν με διαχωρίζει το κράτος κάπως. Το μόνο που υπάρχω είμαι εγώ. Κι αυτό είναι κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνει, απλά κατάλαβα ότι όντως σε αυτή τη συστημική, γραφειοκρατική πραγματικότητα, χαρτιά, ταυτότητες, ιστορίες, το να μη διαχωρίζεται η ταυτότητα, ακόμη και το όνομά μου σε δύο κομμάτια. όντως μου δίνει πάρα πολλά πράγματα ότι είμαι η Αρτεμισία Ρέππα, τέλος.
Είναι πάρα πολύ απλά πράγματα που δεν το πιάνεις. Στο reach το τι σημαίνει κατακερματισμένη τρανς ταυτότητα αν δεν το έχεις ζήσει. Οπότε για το self love (αγάπη για την ευατή), βρε γαμώτο. Για κανέναν άλλον. Ένιωσα πάρα πολύ καλά. Καλά και ειδικά επειδή στη φωτογραφία της ταυτότητας είμαι πάλι εγώ και έχω έτσι τα piercing μου και το να΄, τ’ άλλο κάπως.. Με όλο το παράπονο τώρα ότι πρέπει να περάσουμε από δικαστήριο, γιατί; Κάπως δεν το καταλαβαίνω. Με όλο το παράπονο ότι υπάρχουν δικηγόροι και έξω που ζητάνε από 800 μέχρι 1000 ευρώ για μια διαδικασία που δεν θα έπρεπε να πληρώνεται. Εγώ είχα την τύχη και τη χαρά να συνεργαστώ με μια φίλη δικηγόρο, η οποία ακριβώς έκανε αυτό ακριβώς που θα έπρεπε θεωρώ να κάνουν οι δικηγόροι εκεί έξω: να σου ζητάνε μόνο τα παράβολα. Αλλά και μια συνθήκη ότι έκανε το labor (εργασία) της οπότε σίγουρα θα υπάρχει κάποιου είδους πληρωμή αλλά δε θα βγάλει λεφτά από τα τρανς άτομα, τα οποία μπορεί να μην έχουν καν το ίδιο access (πρόσβαση) που έχουν cis άτομα (άτομα που η ταυτότητα φύλου αντιστοιχεί στο φύλο που αναγνωρίστηκε τη γέννησή τους) στην κοινωνία. Από πολλά πράγματα, κυρίως από την εργασία, από primary health care (πρωτοβάθμια περίθαλψη), και πάει λέγοντας.
Την πρώτη φορά που έκανα photoshoot (φωτογράφιση) και την έχω πάρα πολύ στη καρδιά μου, αυτή τη μέρα τη θυμάμαι σαν χθες, θυμάμαι τις φίλες που πήγαμε μαζί, θυμάμαι πώς έφυγα από αυτό. Δε θα πω ότι είμαι μόνο μοντέλο γιατί όπως και γενικά στη ζωή μου, δεν μπορώ να πω ότι παίρνω μόνο μία ταυτότητα σε σχέση με το ποια είμαι και είμαι full ok με αυτό. Έτσι, και στο εργασιακό δεν μπορώ να πω ότι παίρνω πάλι μόνο μία ταυτότητα.
Ξεκίνησε μια πρόταση που μου έκανε μια φίλη τέλος πάντων για την έκθεσή της που διοργανώνε και πήγα εκεί πέρα. Είχα κάνει πρόσφατα coming out σαν «Σία», οπότε υπήρχα ακόμα με ένα άγχος σχετικά με το πώς υπάρχω στο δημόσιο χώρο και τα πρώτα άγχη, ας πούμε, που τα οποία μπορεί και να μη φύγουν ποτέ, αλλά πολύ έντονα σε εκείνη τη φάση, σε σχέση με το πώς υπάρχω validated στον έξω, πώς μοιάζω, γιατί και ανεξάρτητα το πώς εγώ νιώθω ότι είμαι και τι μοιάζω, είναι κάπως τελείως διαφορετικό πώς με λαμβάνουν διάφορα άτομα σε σχέση με το πώς εγώ βιώνω την ευατή μου. Για όλους τους λόγους του κόσμου slash gender dysphoria, dysmorphia, (δυσμορφία, δυσφορία) τρανς ζωή, και όχι μόνο. Οπότε μου έκανε αυτή την πρόταση και κάναμε ένα photoshoot. Eνώ αγχωνόμουν, εν τέλει ήμουν σε φάση, «Ωραία, κάν’το» και κάπως ψήθηκα και κάπως ένιωσα πάρα πολύ safe (ασφαλής) στο πλαίσιο που αυτή η φίλη μου πρότεινε. Και επίσης η fashion designer που φωτογραφιζόμουν με τα ρούχα της ήταν και είναι ένα icon για μένα που νιώθω πάρα πολύ χαρούμενη που θα φορέσω τα ρούχα της και θα κάνω photoshoot με τα ρούχα της αλλά και για τη φίλη και το colab (συνεργασία) όλο αυτό ήταν not paid (αμισθή), το οποίο με ενδυνάμωνε τελείως διαφορετικά σε μια συνθήκη πρότζεκτ όπου κάνουμε queer art, οπότε δεν είναι με χρηματοοικονομικούς όρους. Οπότε λέω: «πάμε».
Και πήγα εκεί με μια φίλη μου. Κάνουμε αυτό το photoshoot. Εντάξει, I was praised, οπότε ήταν πολύ σημαντικό για το δικό μου validation και μετά είδα το αποτέλεσμα. Kαι κάπως με είδα στον πρώτο καιρό που όχι μόνο έχω κάνει coming out, έχω ξεκινήσει το HRT (hormone replacement therapy-θεραπεία υποκατάστασης ορμονών), οπότε βλέπω πώς αλλάζει και το σώμα μου. Και πλέον ξέφυγε από τη δικιά μου πραγματικότητα, η οποία ήταν πιο κλειστή μέσα στο δωμάτιό μου, γιατί πήρα κάποιο χρόνο ξερω ‘γώ να βγω στην αθηναϊκή ζωή για να νιώσω πιο safe, ότι λίγο είδα την εαυτή μου και είδα ξέρω ‘γω το κορμί μου και είδα εμένα και με είδα silver, alien, με ‘γλυμμένα’ μαλλιά μου πίσω και whole alien gray silver body paint (βαφή σώματος), ένα τρανς alien super hot hybrid (εξωγήινο, υβριδικό ελκυστικό) πλάσμα και ήταν hot (ελκυστικό). Αγχωνόμουν πάρα πολύ για το τι transphobia (τρανσοφοβία) θα φάω στο έξω, στην ελληνική πραγματικότητα. Και μέσα από αυτό το πολύ πιο cute πλαίσιο, που κάπως χτίστηκε σιγά σιγά, ένιωσα self-loved (αυτοαποδοχή), affirmed (επιβεβαίωση), και κυρίως hot. To οποίο και από μόνο του αυτό σαν τρίπτυχο ήταν πολύ σημαντικό boost (ώθηση) για να αρχίσω και εγώ να βγαίνω προς τα έξω και να αρχίσω να κυνηγάω λίγο πιο art (την τέχνη) μέσα από φωτογραφίσεις και για το τρανς experience (εμπειρία) το δικό μου, μου έδωσε ακριβώς ένα validation (αυτοεπιβεβαίωση) που χρειαζόμουνα για να αρχίσω να αγαπώ πιο πολύ την εαυτή μου, μέσα από ένα μέσο το οποίο όσο passé (ξεπερασμένο) κι να ακούγεται για τη δικιά μου ψυχοσύνθεση στη δεδομένη στιγμή, κάπως με βοήθησε πάρα πολύ γιατί μέσα από τον φακό είδα κάπως εμένα όσο δεν μπορούσα να με δω μέσα από τα δικά μου μάτια.
Και δεν ήταν ακριβώς το αφήγημα που υπάρχει πάρα πολύ στις τρανς γυναίκες, γενικά στα τρανς άτομα, ότι «και καλά με βλέπω και δεν αναγνωρίζω το κορμί μου, ότι είμαι σε λάθος κορμί και τέτοια». Αυτό είναι μια πραγματικότητα κάποιων τρανς ατόμων, για μένα δεν είναι ακριβώς αυτή. Είναι λίγο πιο layered (πολυεπιπίπεδο) και λίγο πιο… όχι, ένα πράγμα, αλλά για τη δεδομένη στιγμή. Όντως ξέρω εγώ σε μια συνθήκη που εγώ με έβλεπα λόγω gender dysphoria (δυσφορία φύλου) ή δε με έβλεπα ακριβώς, κάπως εκεί με είδα και κάπως είμαι σε φάση «Α ουαου!».
Δέχτηκα να πω μία από τις ιστορίες μου γιατί κάπως βρίσκω πάρα πολύ σημαντικό να λέμε τις δικές μας ιστορίες, να βάζουμε τη δικιά μας φωνή σε σχέση με τα βιώματά μας, από το να αφήνουμε άλλα άτομα και καταστάσεις να μας ετεροπροσδιορίζουν και έχει μια πολύ συγκεκριμένη δύναμη να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε διάφορα πλαίσια. Οπότε κι όταν ονοματίζουμε και δίνουμε φωνή στα βιώματά μας, αυτό έχει μια δύναμη το οποίο χτίζει και μια συλλογική μνήμη και μια ιστορία. Αυτό που, πάρα πολλές φορές στο πέρασμα των χρόνων, μπορεί να χαθεί και μπορεί να εξαφανιστεί, ειδικά σε σχέση με το ποιες ταυτότητες λένε αυτές τις ιστορίες.
Είναι πάρα πολλές ιστορίες που δεν ξέρουμε. Και ‘μένα αυτό μου λείπει πάρα πολύ από τη δικιά μου συλλογική μνήμη και ιστορία, όσον αφορά το δικό μου τρανς βίωμα από τις παλιές τρανς γυναίκες. Υπάρχει αυτό το gap σε σχέση με το πριν, το τώρα και ίσως και το μετά. Γιατί ακριβώς είναι τόσο διαφορετικές οι ζωές και ταυτόχρονα ας πούμε, τρανς γυναίκες, θα μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο, με κάποιο τρόπο, they don’t survive, somehow (δεν επιβιώνουν). Δηλαδή έχουν κάνει τόσo labor (μόχθο) κι έχουν υπάρξει πάντα πρώτες στα κινήματα, έχουν χτιστεί αγώνες μέσα από το αίμα των τρανς γυναικών, οπότε πολλές φορές η ιστορία και η παρακαταθήκη που αφήνεται είναι από τα άτομα που μένει να την αφηγηθούν, που συνήθως αυτά τα άτομα έχουν τα περισσότερα προνόμια στο να μπορέσουν να υπάρξουν. Οπότε βρίσκω πάρα πολύ σημαντικό που μου δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστώ αυτό το δεκαπεντάλεπτο βιώματος και ιστορίας.
Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα βάλω και ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια για μένα. Μια σούπερ supportive femme (υποστηρικτική γυναικεία) αλληλεγγύη, μεταξύ μας στο ποιες είμαστε και το τι κάνουμε στην everyday (καθημερινή) ζωή μας και λίγο να ξεφύγουμε από τα αξιώματα και τα ποιες είμαστε και να μιλήσουμε σαν γυναίκα προς γυναίκα, femme προς femme, γιατί εν τέλει εμείς θα πούμε αυτές τις ιστορίες και εγώ θα πω μετά την ιστορία για το πώς ήταν το σήμερα και θα πεις εσύ μετά την ιστορία του τι γνώρισες από όλες αυτές τις γυναίκες και τις θηλυκότητες που βρήκες στη ζωή σου και είναι πολύ όμορφο να υπάρχει αυτό σαν παρακαταθήκη.
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία / Βίντεο: Δάφνη Ανέστη
Μιξάζ: Βασίλης Τσιγκρής