Στο επεισόδιο ακούστηκαν τα μουσικά κομμάτια: Piano Moment – Zakhar Valaha, Pull Me Out – Panos Birbas
Πριν από 12 χρόνια βρίσκομαι στην Αθήνα με την οικογένειά μου. Έχω κάνει τα δύο μου παιδιά. Ο μεγάλος μου γιος προετοιμάζεται για να δώσει πανελλήνιες και είναι και η κόρη, η οποία κάνει κι αυτή το δικό της αγώνα. Στην τρίτη γυμνασίου, κάνει δύο γλώσσες παράλληλα και ενώ έχουμε ήδη αγοράσει ένα σπίτι και ενδεχομένως όλο το γενικότερο πλαίσιο βρίσκεται στη βαθιά οικονομική κρίση που έχει ξεκινήσει τότε και μας απασχολεί από τα μίντια, έρχεται μια νέα εγκυμοσύνη.
Στην ανάγνωση του τεστ κυήσεως αν θέλεις, ήμουν εξαιρετικά χαρούμενη και τόσο βαθιά θλιμμένη γιατί ήταν όλα γύρω μας τόσο πολύ δύσκολα και το να φέρεις ένα τρίτο παιδί στον κόσμο, ενώ έχεις θεωρητικά κλείσει αυτόν τον κύκλο και πορεύεσαι σε κάτι άλλο, έχεις επενδύσει σε άλλα πράγματα στη ζωή σου και όλα φαίνονται δύσκολα… Μια καινούρια ζωή μας χτυπάει την πόρτα. Θέλοντας να μοιραστώ αυτό το για μένα εξαιρετικά ευχάριστο γεγονός με τον άντρα μου, έρχεται στα αυτιά μου κάτι όχι ευχάριστο.
Τότε λοιπόν μου είπε ότι: “Έτσι όπως είναι θετικό το τεστ, φρόντισε να γίνει αρνητικό”. Δεν μπορώ να πω ότι άνοιξε η γη να με καταπιεί, αλλά έπρεπε κάτι να κάνω. Αν δεν ήθελε εκείνος να κάνει, έπρεπε κάτι να κάνω εγώ.
Γιατί, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αλλάξω αυτό το τεστ. Ήθελα πάρα πολύ αυτό να είναι πραγματικό, να είναι αληθινό, να πάνε όλα καλά και να έχω το μωρό μου στα χέρια μου. Συνέχισε, ξεκίνησε μάλλον, την περίοδο της εγκυμοσύνης, αρχικά μια περίοδος μοναξιάς μπήκε αυτή η απόσταση, που κάποιες φορές μπαίνει ανάμεσα στα ζευγάρια, γιατί ενδεχομένως δεν μιλούν μεταξύ τους για αυτά που τους απασχολούν.
Και η εγκυμοσύνη ήταν ένα θέμα που δεν ήθελε να σχολιάζει ο άντρας μου και δεν ήθελε να το μοιράζεται μαζί μου γιατί από την αρχή είχε πει ότι δεν είναι επιθυμητή. Μου έκανε πολύ καλό το να πηγαίνω στη δουλειά, να συνεχίσω να εργάζομαι.
Είμαι μαία και δουλεύω σε μαιευτήριο. Συνέχισα λοιπόν να δουλεύω και να επενδύω ακόμη περισσότερο σε αυτή την ιδέα. Γιατί ήταν αυτό που ήθελα και από τη στιγμή που ήρθε στη ζωή μας ήταν για μένα απόλυτα παραδεκτό.
Βέβαια καθυστέρησα να ανακοινώσω και το νέο γιατί στο μυαλό μου έπαιζε η ιδέα του να κάνω κάτι άλλο; Να σκεφτώ δύο φορές όντως τις οικονομικές δυσκολίες που μπορεί να έχω ή τις προεκτάσεις. Ένα μωρό είναι πάντοτε εύκολο για τους γονείς που δεν είναι συνειδητή τους επιλογή;
Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος για να έρθει στον κόσμο χρειάζεται τρία. Αν όχι τρία, ένα. Ποια είναι τα τρία; Χρειάζεται τα 3 Α του. Χρειάζεται αγάπη, αποδοχή και ανιδιοτέλεια. Στη δική μας περίπτωση υπήρχε αγάπη. Δεν μπορώ να πω ότι ο μπαμπάς του δεν θα το αγαπούσε ή ότι δεν το αγαπούσε ενδόμυχα. Υπήρχε και ανιδιοτέλεια ενδεχομένως. Έλειπε όμως η αποδοχή.
Αποφάσισα όμως να αγωνιστώ και να το παλέψω. Και συνέχισα την πορεία της εγκυμοσύνης. Όχι μόνη, γιατί σε όλα μας τα ραντεβού ήταν δίπλα μου.
Τα μεγάλα παιδιά αγκάλιασαν πάρα πολύ την την περίοδο αυτή, χωρίς να προσπαθήσω να πω, όσο σκέφτομαι τώρα, μετά από 12 χρόνια ούτε να επηρεάσουν, αλλά ούτε και να χαρακτηρίσουν τη στάση του μπαμπά, ο οποίος ήταν πάντα εκεί, αλλά ήταν σε απόσταση. Αυτή βέβαια η απόσταση συνέχισε να υπάρχει και μετά τον τοκετό, χωρίς να υπάρχει κριτική από κανέναν μας.
Ήθελα απλά να δώσω το χρόνο, ούτως ώστε εάν αυτή η ιδέα της αποδοχής τελικά ωρίμαζε μέσα του, να είναι αυτούσια, να είναι χωρίς πίεση. Προσπάθησα λοιπόν και κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, αλλά και μετά τον τοκετό, αφού ο μικρός μας έφτασε περίπου τον ενάμιση χρόνο – δύο , να δω πώς αυτό το κομμάτι για μένα θα αρχίσει να γίνεται πιο δυνατό.
Να αρχίσω, δηλαδή κάτι το οποίο δούλευα όλο αυτό το διάστημα, με όποιον μηχανισμό να θωρακίζω το δικό μου ψυχισμό, το δικό μου πνεύμα, γιατί σωματικά ήμουν πάρα πολύ καλά. Ήθελα όμως να αισθανθώ και κάτι περισσότερο. Ήθελα να επιβεβαιωθώ για την επιλογή μου και να συνεχίσω να μπορώ να ενισχύω και να ενθαρρύνω, στην όποια επιλογή της, την κάθε μια μητέρα που ήταν δίπλα μου.
Αυτό με έκανε να στραφώ στο κομμάτι της εξειδίκευσής μου, να ασχοληθώ με το μεταπτυχιακό της Προαγωγής Ψυχικής Υγείας και Πρόληψης Ψυχιατρικών Διαταραχών. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, εγώ τουλάχιστον, έκανα κάτι για τη δική μου θεραπεία, εντός εισαγωγικών. Ήταν αυτό που βαθιά με στήριξε, με έκανε να δω προς τα μέσα. Έβαλα ένα καθρέφτη μπροστά μου, ούτως ώστε να γνωρίσω τα δικά μου Θέλω, να σεβαστώ τις επιθυμίες του άλλου, αλλά πάνω απ όλα να σεβαστώ το τι εγώ θέλω να κάνω για μένα.
Η εγκυμοσύνη είναι ασφαλώς ένα προϊόν, είναι αποτέλεσμα της κοινής απόφασης και συνεύρεσης ανθρώπων. Το ότι υπάρχουν μητέρες, γυναίκες που θα πρέπει να συναποφασίσουν για την επιλογή τους, αυτόματα τις φέρνει σε μια πολύ δύσκολη θέση.
Η ιδέα του να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου σήμερα εδώ, μετά από 12 χρόνια και ενώ αυτό υπήρχε μέσα μου αλλά δεν με απασχολούσε, ωρίμασε το τελευταίο διάστημα. Γιατί στο μαιευτήριο που δουλεύω, κάθε φορά που γιορτάζουμε τη γιορτή της Μητέρας και την Παγκόσμια Ημέρα της Οικογένειας, αυτές τις μέρες ευχόμαστε χρόνια πολλά σε κάθε μια γυναίκα, όχι απαραίτητα μάνα. Γυναίκα, η οποία έχει ακούσει την καρδιακή λειτουργία του μωρού της στα πρώτα, στην πρώτη φάση της εγκυμοσύνης, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να πάρει ένα μωρό στην αγκαλιά, βιώνοντας τεράστια περιγεννητική απώλεια, είτε στις μανάδες που έχουν τα δικά τους παιδιά, είτε σε αυτές τις μαμάδες που έχουν υιοθετήσει, σε τόσες άλλες γυναίκες που φροντίζουν παιδιά που βρίσκονται σε δομές.
Και όλη αυτή η τεράστια οντότητα της μητρότητας με έκανε να σκεφτώ ότι πάρα πολλές ίσως γυναίκες να έχουν έρθει στη δική μου θέση και να θέλουν να έχουν το δικαίωμα της απόφασης των επιλογών τους, αυτές πρώτα και μετά και στη συνέχεια όλοι οι άλλοι.
Ασφαλώς, σε κάθε περίπτωση, η εγκυμοσύνη μπορεί να είναι, να αναπτύσσεται και να ξεκινάει σε ένα πλαίσιο με πολλή χαρά, με πολλή αγάπη, να είναι αποδεκτή, να είναι επιθυμητή, αλλά ενδεχομένως να υπάρχουν και περιπτώσεις που εγκυμοσύνη ξεκινάει σε συνθήκες λιγότερο ευχάριστες ή ακόμα και δυσμενείς για κάθε μια γυναίκα.
Ως επαγγελματίας υγείας, όλο αυτό το διαδραστικό κομμάτι, το οποίο βίωσα τα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, με έκανε να αντιληφθώ ότι είμαι εκεί για να στηρίξω την κάθε μια γυναικεία ψυχή που βρίσκεται απέναντί μου και είμαι δίπλα της για την κάθε της επιλογή, πραγματικά.
Μέσα από αυτές τις συγκρούσεις και την τεράστια πίεση που δέχτηκα να στηρίξω την επιλογή μου και να ωριμάσω κι εγώ μέσα από αυτή τη διαδικασία, θεωρώ ότι με βοήθησε εξελικτικά σαν άνθρωπο. Εγώ ως γυναίκα που αποφάσισα να στηρίξω την πεποίθησή μου, ένιωσα πολύ πιο δυνατή. Όλες οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν και να στηρίζουν την πεποίθησή τους.
Αποφάσισα, λοιπόν, κάνοντας αυτές τις σκέψεις, να μοιραστώ σε ένα πολύ δικό μου άνθρωπο αυτή την ιστορία, γιατί είναι και ο πρώτος άνθρωπος που θα με ενδιέφερε πως αντιλαμβάνεται όλη αυτή την ιδέα, του να εξωτερικεύσω αυτά τα συναισθήματα μου, να τα μοιραστώ με γυναίκες που, ενδεχομένως να είναι στην ίδια θέση που βρέθηκα κι εγώ. Μπορεί να φαίνεται εύκολο, αλλά δεν είναι.
Ήταν αρκετά τα χρόνια της μοναξιάς. Στη φάση που εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ με το μεταπτυχιακό έλειπα αρκετό διάστημα από το σπίτι με αποτέλεσμα το καινούργιο μωρό όταν επέστρεφα να μου χρεώνει ότι είμαι κακή μαμά και εγώ να συμβουλεύομαι τους ειδικούς ψυχικής υγείας, γιατί συμβαίνει αυτό…
Αυτός ο άνθρωπος ήταν η κόρη, η κόρη μου, η οποία είναι 24 ετών. Είναι ένας άνθρωπος που έχει τη δική της ζωή. Είναι ένα κορίτσι που είναι σε αναπαραγωγική ηλικία. Και όταν μοιράστηκα μαζί της όλο αυτό το βίωμα, που σαν παιδί παρακολουθούσε και εκείνη από απόσταση, με ενθάρρυνε σε τέτοιο βαθμό λέγοντάς μου ότι: “ Ξέρεις μαμά, πόσα κορίτσια, πόσες γυναίκες θα μπορούσαν να είναι σήμερα στη θέση αυτή νιώθοντας πελαγωμένες και μη ξέροντας πώς να διαχειριστούν όλο αυτό το νέο γεγονός;”
Γιατί εάν είσαι σε ένα θετικό πλαίσιο, οικογενειακό όλα καλά, στην περίπτωση που δεν συμβαίνει αυτό όμως, είναι ένα δυσβάσταχτο γεγονός και σίγουρα θα πρέπει να ψάξεις να βρεις τη λύση, την καλύτερη δυνατή λύση για σένα.
Αυτό με ενθάρρυνε πάρα πολύ. Και μάλιστα μου πρότεινε, όταν θα βρεθεί με τις φίλες της να το μοιραστώ και μαζί με αυτές.
Γιατί θεωρεί, ενδεχομένως, ότι η προσπάθειά μου στο να κρατηθώ, να λειτουργήσω αυτόνομα και να στηρίξω την επιλογή, γιατί όχι ότι δεν το έκανα μέχρι τότε, αλλά ήταν κάτι που αφορούσε και κάποιον άλλον. Της δίνει και εκείνης τεράστια δύναμη.
Καλώς η κακώς, η κοινωνία μας είναι ακόμα πατριαρχική. Οι γυναίκες θα αγωνίζονται σε όλα τα επίπεδα. Καταξιώνεται επαγγελματικά, οικογενειακά, κοινωνικά. Υπάρχουν τεράστιες προσωπικότητες γυναικών που καθημερινά καταθέτουν έργο, αλλά θεωρώ ότι η κάθε μία στο περιβάλλον της είναι μοναδικός ήρωας της δικής της ζωής και έχει δικαίωμα απλά και μόνο να διεκδικήσει να ζήσει όπως εκείνη επιθυμεί.
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία: Δάφνη Ανέστη
Μιξάζ: Ιάσων Βογιατζής