Στο επεισόδιο ακούστηκαν τα μουσικά κομμάτια: Chopin’s Nocturne No.1 in B-Flat Minor Op.9 -Alex Dante, Τζουρτζούνα – Μιχάλης Καταχανάς, Beyond the Remains & Aggeloi – Fantastikoi Hxoi
Με τη σύντροφό μου που είμαστε αρκετά χρόνια μαζί, έχουμε αποκτήσει και ένα κοριτσάκι. Τώρα είναι σχεδόν δύο ετών.
Το πρώτο αντικείμενο που αγόρασα για το παιδί μας το είχα αγοράσει τέσσερα χρόνια πριν γεννηθεί το παιδί μας. Ήταν ένα φορμάκι που αγόρασα από το internet με δεινόσαυρους επάνω, το οποίο είχα πάντα με τη συσκευασία του, όπως ήταν. Το είχα δείξει μόνο στη σύντροφό μου και το είχα μέσα στο συρτάρι μου με τα δικά μου προσωπικά αντικείμενα και ήταν στην ουσία το αντικείμενο που συγκέντρωνε όλη μου την επιθυμία και το όνειρο και το όραμα για τη δημιουργία αυτής της οικογένειας Της το φορέσαμε τη μέρα που βγήκε από το μαιευτήριο.
Όταν την είδα να το φοράει, συγκινήθηκα πάρα πολύ όταν της το φορέσαμε πια. Παρ’ ότι ήταν πολύ μεγαλύτερο από ό,τι περίμενα γιατί δεν μπορούσα να το υπολογίσω, αλλά ήταν…είχαμε φτάσει εκεί. Κατάλαβα ότι είχαμε φτάσει εκεί.
Μετά από διάφορες έτσι προσπάθειες ετών να μπορέσουμε να επιτύχουμε με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, με τέτοιες τεχνικές, μία εγκυμοσύνη. Αυτή τη διαδικασία, δηλαδή τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, την βιώνει κάπως διαφορετικά. Εμείς πήγαμε με μια φρέσκια και αισιόδοξη διάθεση, διότι δεν υπήρχε κάποια περίπτωση να προσπαθήσουμε για κάτι άλλο πριν. Δεν υπήρχε δηλαδή προσπάθεια πριν μπούμε στην κλινική. Η προσπάθεια μας, το ταξίδι μας θα ξεκινούσε από την ώρα που θα ξεκινούσαμε με το γιατρό μας να προσπαθούμε να επιτύχουμε την εγκυμοσύνη. Είναι επίπονη η διαδικασία αυτή επιβαρύνει πολύ το σώμα της γυναίκας, κυρίως της γυναίκας. Νομίζω όμως ότι περισσότερο επιβαρύνει την ψυχή. Και ειδικά αν δεν υπάρξει πολύ σύντομα μια επιτυχημένη πορεία, μια έκβαση καλή.
Η εγκυμοσύνη ήρθε τελικά μετά την πρώτη καραντίνα, δηλαδή μέσα στη διετία του covid και έτσι μας έδωσε τελικά τη δυνατότητα, ένα δώρο να το πω έτσι, αυτής της περιόδου που ο περισσότερος κόσμος στερήθηκε πάρα πολλά πράγματα.
Η επιθυμία για την απόκτηση ενός παιδιού σε μένα προσωπικά υπήρχε πάντα, απλώς δεν υπήρχε ποτέ η βιασύνη γι’ αυτό ήξερα ότι θα έρθει η στιγμή που θα το θέλω οπωσδήποτε. Ήθελα πάντα να σκέφτομαι αισιόδοξα ότι θα τα καταφέρω να αποκτήσω και να μεγαλώσω ένα παιδί. “Αποκτήσω” δεν είναι και πολύ σωστή αυτή η λέξη..Αποκτώ. Να μεγαλώσω ένα παιδί και να είμαι η μαμά του και το ήξερα πάντα, αλλά ποτέ δεν το βιαζόμουν. Αυτό που ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή για την ενήλικη ζωή μου και το ενδεχόμενο δημιουργίας οικογένειας ήταν μια οικογένεια με παιδιά ή παιδί που να έχει προκύψει από έρωτα και από μια πολύ ισότιμη σχέση. Δεν πίστευα ότι αυτό θα μπορέσω να το κατακτήσω. Δεν είχα πιστέψει ποτέ μου ότι αυτό,, αυτή η συνθήκη θα μπορέσει να υπάρξει με όλα αυτά τα στοιχεία που για μένα ήταν αδιαπραγμάτευτα.
Η σύντροφός μου κι εκείνη είχε πάντα την επιθυμία. Δεν το πολυήξερε. Νομίζω ότι όταν αρχίσαμε να είμαστε και πάλι μαζί, γιατί είχαμε υπάρξει ζευγάρι και στα πρώτα φοιτητικά χρόνια αλλά μετά για πάνω από 10 χρόνια 12 δεν είχαμε καμία επαφή, νομίζω ότι τότε άρχισε και πάλι να της ξανά ξυπνά το όνειρο. Δηλαδή, η μία βοήθησε κάπως την άλλη να το δούμε ως ένα υπαρκτό σενάριο.
Παρότι τη σύζυγό μου την ήξερα και τη συναντούσα σποραδικά στην παιδική και εφηβική ηλικία. Είχαμε κάποια χρόνια να συναντηθούμε, να συναντηθούν οι οικογένειές μας και εμείς. Και ξαφνικά συναντηθήκαμε όταν εγώ ήμουν 20 ετών. Εκείνη ήταν 23, 24. Μπήκα μέσα στο μπαράκι και εκείνη έπινε ένα καφέ με την αδερφή μου. Είχαν ήδη μια έντονη συζήτηση και πολύ χαρούμενη κλπ. και πραγματικά έκατσα στην άκρη του τραπεζιού και δεν πίστευα στα μάτια μου. Θυμάμαι ακόμη τι φορούσε, πώς κάπνιζε, τότε κάπνιζε, τι χρώμα ήταν τα μαλλιά της εκείνη την εποχή.Όταν συναντηθήκαμε στα πρώτα νεανικά, φοιτητικά χρόνια, τα μαλλιά της ήταν κατακόκκινα και φορούσε ένα λευκό πουλόβερ έτσι πολύ χνουδωτό και κάπνιζε μετά μανίας. Ήταν πανέμορφη, είναι πανέμορφη.
Θυμάμαι ακριβώς την εικόνα που με μαγνήτισε και που εκείνη τη στιγμή, από εκείνη τη στιγμή και μετά για κάποια χρόνια ξέχασα, όχι απλώς τη σχέση που είχα μέχρι εκείνη την ώρα σαν νέα κοπέλα, σαν φοιτήτρια, αλλά και πολλά πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου και της αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά. Είχαμε μια σχέση κάποια χρόνια, δυο- τρία χρόνια, δεν είχαμε το επίπεδο ωριμότητας να την κρατήσουμε περισσότερο και έτσι να περνάμε καλά μαζί. Οπότε χώρισαν οι δρόμοι μας για πάνω από δέκα χρόνια και όταν ξαναβρεθήκαμε, συνειδητά πια, εμείς οι δυο ξαναβρεθήκαμε για ένα καφέ στο ίδιο τραπέζι.
Είχε αλλάξει λίγο τα μαλλιά της, είχε αλλάξει λίγο το ντύσιμο της, αλλά ήταν ο ίδιος προορισμός για μένα και το κατάλαβα με το που μπήκε μέσα στο χώρο. Κι εκείνη το κατάλαβε και το είχε καταλάβει και την πρώτη φορά, απλώς άργησε λίγο να το παραδεχτεί, αυτό.
Ήταν λίγο πιο, σοβαρή ήταν λίγο πιο μελαγχολική. Είχε κάποιο βάρος που κουβαλούσε εκείνη την εποχή πια που το διέκρινα αμέσως. Δεν κάπνιζε πια, πολλά χρόνια,και μου το είπε με πολύ περηφάνια ότι δεν κάπνιζε πια. Τα μαλλιά της ήταν πια φυσικά, καστανά και το βλέμμα, ο τρόπος και όλο αυτό που και σήμερα αγαπώ ήταν ακριβώς το ίδιο. Ήταν για μένα και είναι ένας άνθρωπος που έχω επιτρέψει να δώσει σχήμα στη ζωή μου. Όταν τη συνάντησα, όταν μπήκα μέσα και την είδα, ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου.Στα τριάντα, τριάντα τριάντα δύο που την ξανασυνάντησα στο ίδιο μπαράκι και στο ίδιο τραπέζι. Την ερωτεύτηκα δεύτερη φορά, αν όχι τρίτη, δεν ξέρω. Πάντως, έχω τον έρωτα τον έχω γνωρίσει μέσα από αυτή τη γυναίκα και αυτό έχει επισκιάσει όποιες άλλες εμπειρίες είχα στη ζωή μου.
Λόγω του ότι είμαστε ένα ζευγάρι γυναικών που μεγαλώνει και ένα παιδί, συναντάμε διαφορές και έχουμε συναντήσει και συναντάμε διάφορες δυσκολίες και διακρίσεις και εμείς και δυστυχώς το παιδί μας. Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι στην Ελλάδα, βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, ακόμη και σήμερα δεν έχει διορθωθεί το εξής άτοπο, και κατ’ εμέ εγκληματικό, το να μην έχει τη δυνατότητα το παιδί μας να έχει νομική σχέση και με τους δύο γονείς.
Έχει νομική σχέση μόνο με τη μητέρα που το γεννά, με τη βιολογική μητέρα και όχι με τη μητέρα που επίσης το μεγαλώνει και που το έχει γεννήσει ως ιδέα, ως συναίσθημα και το μεγαλώνει κάθε μέρα με τις ίδιες, και παραπάνω, προσπάθειες και δυνάμεις. Και αυτό είναι πάρα πολύ άδικο και πάρα πολύ επικίνδυνο για τα παιδιά μας, τα παιδιά όλων των οικογενειών που είναι σαν εμάς στην Ελλάδα και σε χώρες που έχουν αυτό το νομικό κενό, γιατί τα παιδιά μένουν ακάλυπτα.
Πώς να το πω, η μεγαλύτερη αγωνία που έχουμε και εγώ και η σύζυγός μου είναι ότι αν συμβεί οτιδήποτε σε εμένα που είμαι η βιολογική μητέρα, το παιδί μας, δεν υπάρχει καμία νομική οδός να μπορέσει να μείνει με τον άλλο γονιό του, με τη σύζυγό μου. Και θα βρεθεί αυτόματα, μέσω νομικών διαδικασιών, στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο δικό μου εξ αίματος συγγενή και στη χειρότερη σε ένα ίδρυμα.
Αυτό είναι μια σκέψη που δεν μπορώ να, δεν μπορώ να συλλάβω πώς την αντέχω να κοιμάμαι και να ξυπνάω με αυτήν ως μητέρα και εγώ και η σύζυγος μου ως μητέρες. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο να το, να το βιώνουμε και σε περιόδους που ταξιδεύουμε, κάτι γίνεται. Μπορεί να περάσουμε μια αγωνία για την υγεία μας, για οτιδήποτε και αυτό γιγαντώνεται μέσα στο κεφάλι μας και είναι ένας υπαρκτότατος κίνδυνος που πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε να έρθει η λύση το συντομότερο δυνατό.
Νιώθω ότι εξαιτίας αυτού του νομικού κενού που δε συνδέει το παιδί μας με τη δεύτερη μαμά του, με τη μη βιολογική μαμά του, έχω πολύ μεγαλύτερες ευθύνες γενικώς από αυτές που μου αναλογούν ως μέλος αυτής της οικογένειας. Έχω την ευθύνη του να είμαι πάντα καλά, να είμαι πάντα, πάντα, πάντα καλά και ποτέ να μη μου συμβεί τίποτα. Δε γίνεται να είμαι υπεράνθρωπος, αλλά είμαι!
Το κράτος δεν αντιμετωπίζει τα παιδιά μας ισότιμα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που να προβλέπεται από τη νομοθεσία, να κατοικείς και να είσαι στην Ελλάδα ως ομόφυλο, ως οικογένεια με ομόφυλους γονείς, με γονείς του ίδιου φύλου, και να μπορεί το παιδί να είναι διασφαλισμένο. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος.
Υπάρχει κι άλλο ένα σημαντικό σημείο διάκρισης των ζευγαριών που είναι σαν εμένα και τη σύζυγό μου στην Ελλάδα, ότι δεν έχουμε επισήμως ως ζευγάρι σε σύμφωνο συμβίωσης, ναι μεν, έχουμε το δικαίωμα να έχουμε σύμφωνο συμβίωσης να συνάψουμε αλλά δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ως νομικό ζευγάρι να προσεγγίσουμε κλινική υποβοηθούμενης γονιμοποίησης στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει πρόσβαση για εμάς καμία.
Αν δηλαδή έχουμε σύμφωνο συμβίωσης, είναι σαν να έχουμε υπογράψει ότι δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να έχουμε ένα βιολογικό παιδί, έστω της μίας από τις δύο. Έτσι, λοιπόν αναγκαστήκαμε για πολλά χρόνια να μην μπορούμε να έχουμε αυτή τη νομική σύνδεση που τη θέλαμε πάρα πολύ και να περιμένουμε έτσι ώστε να έχουμε και μια επιτυχημένη κύηση και στα τελειώματα της κύησης να πάμε να κάνουμε σύμφωνο συμβίωσης.
Έτσι λοιπόν τη μέρα που κάναμε το σύμφωνο συμβίωσης, που το υπογράψαμε, εγώ είχα μια κοιλιά επτά μηνών. Ήταν χειμώνας, ήταν καραντίνα. Δεν κυκλοφορούσε κανείς έξω ούτε εδώ, ούτε στον Πειραιά που πήγαμε στο συμβολαιογράφο που συνεργαστήκαμε.Πήγαμε οι δυο μας υπογράψαμε, γυρίσαμε, παραγγείλαμε μπέργκερ και καθίσαμε οι δυο μας σε ένα γαμήλιο τραπέζι στον καναπέ μας. Φάγαμε και εγώ κοιμήθηκα μέσα σε πέντε λεπτά γιατί ήμουν επτά μηνών και ευχαριστημένη πια, παντρεμένη και με δύο μπέργκερ στην κοιλιά μου και ένα μωρό.
Όταν πρώτο-ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε, να μεγαλώσουμε ένα παιδί, να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί και να το μεγαλώσουμε ή να υιοθετήσουμε ένα παιδί που έχει γεννηθεί από άλλους γονείς, το πρώτο πράγμα που κάναμε είναι να πάμε στις οικογένειες “Ουράνιο Τόξο” που είναι στην Ελλάδα ο σύλλογος που αγκαλιάζει σαν ομπρέλα και προστατεύει και μάχεται για τα δικαιώματα των οικογενειών που είναι σαν εμάς. Οικογένειες με άτομα, με γονείς του ιδίου φύλου, με γονείς, με συγκεκριμένους σεξουαλικούς προσανατολισμούς.
Το κάναμε αυτό με πρώτο, μοναδικό σκοπό να δούμε ότι πραγματικά υπάρχουν κι άλλες τέτοιες οικογένειες και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς το πόση δύναμη μας έδωσε, πόσο μας ενίσχυσε την πίστη ότι πραγματικά κι εμείς θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια οικογένεια που τα μάτια μας δεν είχαν ξαναδεί ούτε σε ταινίες, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στα ταξίδια που είχαμε κάνει. Δεν είχε τύχει ποτέ να δούμε μια οικογένεια που να μοιάζει, να είναι με δύο μαμάδες και ένα ή δύο, τρία παιδάκια και να μοιάζει με αυτό που σήμερα είμαστε εμείς.
Άρα λοιπόν, και το παράδειγμα, η ύπαρξη κάποιων άλλων και των ιστοριών τους είναι, είναι, ήταν η κινητήριος δύναμη που πήραμε και εμείς για να μπορέσουμε να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας. Οπότε είναι σημαντικό να ανοίγεσαι και να μοιράζεσαι, αν μπορεί και όσο μπορεί ο καθένας, γιατί αυτό είναι που θα πάρει από το χέρι και κάποιον άλλον, μια άλλη ψυχή, μια άλλη ύπαρξη να της δώσει τη δύναμη να πάει λίγο παραπέρα.
Πρώτα φανταστήκαμε να έχουμε και να μεγαλώνουμε ένα παιδί. Μετά αναζητήσαμε οικογένειες που το κάνουν ήδη και πώς είναι τα παιδιά τους. Θέλαμε να δούμε πώς είναι τα παιδιά τους ακόμη και φυσιογνωμικά. Είναι απίστευτο ότι θέλαμε να συλλάβουμε, να δούμε ότι όντως υπάρχουν. Στην Ελλάδα υπάρχουν! Όχι κάπου μακριά, στην Αμερική, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν ευτυχισμένα από γονείς που έχουν το ίδιο φύλο.
Δεν το είχαμε δει ποτέ και αφού το είδαμε και τους γνωρίσαμε και μας υποστήριξαν και μας ενημέρωσαν και διαβάσαμε και περάσανε χρόνια και προσπαθούσαμε… ήρθε το παιδί μας στον κόσμο και γίναμε και εμείς ένα τέτοιο κύτταρο. Είμαστε πάρα πολλοί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν μπορεί κανείς να μας μετρήσει γιατί δεν συστήνονται όλες οι οικογένειες με τον ίδιο τρόπο και είμαστε και κάθε μέρα περισσότεροι. Και εμείς και τα παιδάκια μας.
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία / Βίντεο: Ξένια Τσιλοχρήστου
Μιξάζ: Ιάσων Βογιατζής