Στο επεισόδιο ακούστηκαν τα μουσικά κομμάτια: Pissourin των Μonsieur Doumani & For her.
Ήταν μεγάλη χαρά όταν έμαθα ότι πέρασα. Ότι τα έχω καταφέρει. Σπουδάζω Νομική.
Οι Πανελλήνιες ήταν, δεν θα πω μία, θα πω δύο ωραίες χρονιές γιατί η προετοιμασία ξεκίνησε από τη δευτέρα Λυκείου. Για μένα δεν ήταν αυτή η δύσκολη και τρομακτική χρονιά που μας προετοιμάζουν ότι θα είναι, αλλά μια ευχάριστη χρονιά με ωραίες εμπειρίες του σχολείου. Δεν το πήγα με τον ίδιο τρόπο που το πήγαν οι γύρω μου και αυτό πιστεύω ότι με βοήθησε πάρα πολύ στο να πετύχω τελικά. Γενικά, υπήρχε η γραμμή και από το σχολείο και από το φροντιστήριο να αφοσιωθούμε στο διάβασμα και να αφήσουμε όλα τα γύρω-γύρω. Ήταν κατά των δραστηριοτήτων, κατά των σχέσεων, κατά του να βγαίνουμε, να πηγαίνουμε σε πάρτι και μας έλεγαν συνέχεια, θυμάμαι: «Bγήκατε το Σάββατο; Xάσατε λίγο χρόνο από το διάβασμα, αυτό θα σας στοιχίσει!». Εγώ δεν το ακολούθησα αυτό έως καθόλου. Δηλαδή, συνέχισα κανονικά ό,τι έκανα και μου άρεσε πριν. Συνέχισα να κάνω χορό γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να χαλαρώσω, να μη σκέφτομαι το διάβασμα. Συνέχισα να βγαίνω με τους φίλους μου. Συνέχισα να τα κάνω όλα κανονικά, και αυτό φαινόταν κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων περίεργο. Δηλαδή, και οι καθηγητές έλεγαν στους γονείς μου: «Α, τα συνεχίζει αυτά, γιατί να τα συνεχίσει; Δεν θα τα καταφέρει». Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καθηγητή να λέει στη μαμά μου: «Αφού τα κάνει όλα αυτά τα καλλιτεχνικά που της αρέσουν και δεν συγκεντρώνεται, να μη θέλει Νομική που της αρέσει, να κοιτάξει κάτι με χαμηλότερα μόρια, να πετύχει σε κάτι καλλιτεχνικό. Πάντως τη Νομική που θέλει δεν την πιάνει». Ή θυμάμαι να μου λένε: «Πάλι θα χάσεις χρόνο για να πας να δεις παράσταση; Ε, δεν θα τα καταφέρεις». Συνέχισα όμως να τα κάνω και πιστεύω ότι στο τέλος αυτό με βοήθησε. Γιατί αν είχα σταματήσει δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στα μαθήματα. Δηλαδή, είμαι η Ελεάννα επειδή μου αρέσει ο χορός, επειδή αγαπάω να βγαίνω έξω, να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, να ασχολούμαι με την τέχνη. Αν ξαφνικά έπρεπε όλο αυτό να το αφαιρέσω από τον εαυτό μου και να επικεντρωθώ σε κάτι που είναι δύσκολο, στο τέλος θα είχα χάσει την μπάλα. Δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου. Δηλαδή χορεύω από όταν ήμουν τριών χρονών. Αν μου έλεγαν στα δεκάξι μου: «Aυτόπου κάνεις κάθε μέρα εδώ και δώδεκα χρόνια τώρα το σταματάς», θα είχα μπλοκάρει. Δεν θα μπορούσα ούτε να διαβάσω, ούτε να βρω κίνητρο, ούτε τίποτα.
Μου έκανε πάρα, μα πάρα πολύ καλό που τα συνέχισα γιατί αυτό μου έδινε κουράγιο. Αυτό με κράτησε σε εγρήγορση και εν τέλει ό,τι γκρίνια είχα ακούσει: «Δεν το πας καλά, δεν θα σε ωφελήσει στο τέλος. Άστα για λίγο και μετά θα ανταμειφθείς.» δεν ίσχυσε γιατί κατάφερα ένα πολύ καλό πιστεύω, για μένα, αποτέλεσμα. Έφτασα το στόχο μου, έγραψα σχεδόν 19.000 μόρια. Δηλαδή, δεν θα μπορούσε να μου έχει πάει καλύτερα. Δεν χρειάστηκε και να βάλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να κλειστεί στο σπίτι και να είναι συνέχεια μίζερος και δυστυχισμένος. Και αυτό το έβλεπα σε πάρα πολλά παιδιά μέσα στο σχολείο και στο φροντιστήριο, ότι ξαφνικά σταμάτησαν τα πάντα, ζούσαν μόνο για να διαβάζουν και αυτό τους έβγαζε στην καθημερινότητα μια μιζέρια και έναν αρνητισμό που δεν βοηθούσε κυρίως τους ίδιους. Κυκλοφορούσαν αγχωμένοι μήνες πριν τις Πανελλήνιες. Γιατί; Για ποιο λόγο; Εγώ έλεγα: «Εντάξει, καλά τα πάω, θα πάνε όλα καλά. Γιατί να μην πάνε; Γιατί να πρέπει να κόψω όλα τα υπόλοιπα για να λειτουργήσει»;
Και εν τέλει μου πήγε μια χαρά. Όταν πήγαινα για μάθημα στη σχολή χορού και ξεκινούσα να χορεύω έφευγαν όλα από το μυαλό μου και αυτό είναι που μου αρέσει τόσο πολύ στον χορό, ότι είναι ο μόνος χώρος που δεν χρειάζεται να σκεφτώ τίποτα άλλο από ό,τι συμβαίνει στην καθημερινότητα και απλά συγκεντρώνομαι εκεί και παράλληλα αφήνομαι κιόλας γιατί εκφράζεται το σώμα μου. Ό,τι συναισθήματα έχω βγαίνουν μέσα από αυτό. Και είναι πολύ απελευθερωτικό και πάρα πολύ όμορφο. Με έχει βοηθήσει πιστεύω ο χορός στο να σχηματίσω το ποια είμαι, το να βρω ποια είμαι. Μου έχει δώσει πολύ αυτοπεποίθηση γιατί πάντα υπάρχει ένας καθρέφτης που μ’ αφήνει να καταλαβαίνω το σώμα μου, το τι θέλω να πω με την κίνησή μου. Σίγουρα με εκτονώνει γιατί κάθε μέρα που πηγαίνω, και συνήθως είναι το απόγευμα, το βράδυ, ό,τι φόρτιση έχει προκύψει μέσα στη μέρα φεύγει εκεί. Και έτσι, στην ουσία μπορεί να κουράζομαι πάρα πολύ σωματικά, αλλά ψυχικά είναι αυτό που με ξεκουράζει και δεν θα μπορούσα με τίποτα να το αφήσω. Είναι το αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου.
Οι γονείς μου ήταν δίπλα μου σε αυτό από την αρχή. Πάντα το στήριζαν στο να το κάνω παράλληλα, στο να μην το αφήσω επειδή μεγαλώνω. Κάναμε μια πολύ σημαντική συζήτηση πριν ξεκινήσει η διαδικασία των Πανελληνίων στη δευτέρα Λυκείου με την προετοιμασία. Τους εξήγησα ότι πιστεύω ότι αν το κόψουμε τελείως δεν θα καταφέρω να αποδώσω με τίποτα. Θα μπλοκάρω τελείως. Και ήταν μαζί μου σε αυτό από την αρχή. Μου έλεγαν: «Ωραία, θα το συνεχίσουμε. Ίσως όχι στους ρυθμούς που έκανες πριν τους εντατικούς, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να το σταματήσεις και να αφήσεις το σώμα σου». Και ακόμα και τώρα που κατάλαβα ότι δεν μου αρκεί μόνο το ερασιτεχνικό και θέλω να ασχοληθώ πιο σοβαρά, μου είπαν: «Ωραία, θες να το κάνεις παράλληλα με τη σχολή σου. Σε στηρίζουμε και σε αυτό. Αφού σου αρέσει τόσο πολύ, πρέπει να το κάνεις».
Μόλις τελείωσαν οι Πανελλήνιες, θυμάμαι πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή που τελείωσαν, τη μέρα που βγήκα έξω από το σχολείο που έδινα το μάθημα και λέω: «Τώρα; τι κάνουμε τώρα; Δεν πάμε σπίτι να ανοίξουμε το βιβλίο, να συνεχίσουμε; Τι γίνεται;». Και θυμάμαι που γύρισα σπίτι, έκατσα στο κρεβάτι, και ήταν μεσημέρι, μέχρι το βράδυ δεν κοιμόμουν, απλά δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν έκανα τίποτα. Ευχαριστήθηκα τόσο πολύ το ότι μπορώ να κάτσω και να μην κάνω τίποτα γιατί είχε περάσει μια χρονιά που συνέχεια έπρεπε να τελειώσω κάτι και να κάνω κάτι άλλο τρέχοντας. Το καλοκαίρι που πέρασε μετά τις πανελλήνιες ήταν από τα καλύτερα που έχω περάσει, σίγουρα. Ήταν πάρα πολύ ξέγνοιαστο. Ξεδώσαμε πάρα πολύ και ξεκουραστήκαμε. Δηλαδή έκανα κάτι τρελούς ύπνους όλο το καλοκαίρι. Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ.
Μετά γυρνώντας και μπαίνοντας ξαφνικά πάλι σε πρόγραμμα, δεν μου πολυάρεσε. Εκεί που συνήθισα την απόλυτη χαλάρωση, και ήταν μια περίοδος που δεν με είχε προετοιμάσει κανένας για το τι έρχεται. Δηλαδή, ένα, δύο χρόνια μάς λέγανε συνέχεια: «Θα περάσετε τώρα δύσκολα, αλλά μετά, όταν καταφέρετε το στόχο σας» που πια τον είχα καταφέρει και το ήξερα, «θα είναι όλα τέλεια. Θα είστε φοιτητές, θα κάνετε ζωάρα, θα πάνε όλα μια χαρά». Κανείς δεν έκατσε ποτέ να μας πει ότι στο πανεπιστήμιο θα χαωθούμε στα μαθήματα. Ότι δεν θα καταλαβαίνω τι μου γίνεται σε κάθε παράδοση. Ότι θα πρέπει ξαφνικά να βρω καινούριους φίλους που έξι χρόνια τώρα έχω συνηθίσει σε μια συγκεκριμένη κοινωνία που ήταν το σχολείο και μια συγκεκριμένη ρουτίνα που ήταν το: σχολείο – φροντιστήριο-χορός και ξανά. Άλλαξαν όλατ! Ήταν πάρα πολύ απότομη αλλαγή και το θέμα είναι ότι δεν το περίμενα γιατί με είχαν προετοιμάσει για κάτι «ουάου», για κάτι τέλειο που έρχεται. Και εν τέλει στην αρχή έλεγα, «δεν μπορεί να είναι αυτό για το οποίο μου μιλάνε δύο χρόνια με τόσο όμορφα λόγια».
Η πρώτη μέρα στη σχολή ήταν πολύ περίεργη εμπειρία. Πήγα πολύ αγχωμένη επειδή δεν ήξερα πολλά παιδιά. Δεν ήξερα αν θα βρω παρέα και ήταν ένας χώρος γεμάτος κόσμο. Έβλεπα παιδιά να είναι σε πηγαδάκια, δύο τρία άτομα να μιλάνε και λέω «ωχ, τώρα έχουν βρει όλοι παρέα και εγώ δεν θα γνωριστώ με κανέναν. Θα μείνω μόνη μου». Αλλά εν τέλει άρχισα να γνωρίζω πάρα πολλά άτομα και ήταν μια δύσκολη περίοδος γιατί ερχόταν πάρα πολλή πληροφορία από νέους ανθρώπους και με άλλους ταίριαζα περισσότερο, με άλλους καθόλου, με άλλους λιγότερο και μου πήρε γύρω στους τρεις μήνες να βρω μια παρέα που όντως να μπορώ να ταιριάξω. Έμπαινε και ο προβληματισμός του να πρέπει να αλλάξω πράγματα σε μένα για να ταιριάξω με άτομα, για να μη μείνω μόνη μου.
Καμιά φορά λέω μέσα μου: «Aχ, τελικά ωραία ήταν στο σχολείο και στις Πανελλήνιες. Και γιατί έπρεπε να αλλάξει τόσο πολύ η καθημερινότητά μου;». Μου λείπει πιστεύω η κοινότητα μέσα στο σχολείο, ότι είχαμε όλοι οικειότητα μεταξύ μας. Ήμασταν συγκεκριμένα άτομα που μετά από έξι χρόνια ξέραμε όλοι όλους. Δηλαδή, αυτό βοηθούσε στο να εκφραστούμε όπως θέλουμε, να μη μας νοιάζει τι γίνεται γύρω-γύρω. Γιατί τώρα στο πανεπιστήμιο θα σκεφτώ, ας πούμε: «Ας μη μιλάω τόσο δυνατά γιατί γύρω μου υπάρχουν παιδιά που δεν τα ξέρω και μπορεί να λένε: «Αυτή είναι τρελή, μας ενοχλεί τώρα»». Αυτό στο σχολείο δεν υπήρχε ποτέ. Ήμασταν όλοι στην ουσία μια παρέα. Περνούσαμε πάρα πολύ ωραία.
Και τώρα είναι λίγο πιο δύσκολο γιατί σε ένα πολύ μεγάλο αμφιθέατρο με πάρα πολλά παιδιά που δεν μπορείς από τα πρώτα δύο χρόνια να τα ξέρεις όλα, δεν μπορείς να είσαι τόσο άνετος, σκέφτεσαι λίγο παραπάνω και το πώς θα ντυθείς. Α, αυτό είναι κάτι που με άγχωσε πάρα πολύ τις πρώτες μέρες της σχολής μου, ότι είχα συνηθίσει να είμαι συνέχεια με μια φόρμα οριακά με την πιτζάμα πήγαινα στο σχολείο και ξαφνικά έπρεπε να ντυθώ πιο ώριμα, πιο υπεύθυνα. Έβλεπα να είναι όλοι πολύ περιποιημένοι και σε βάζει και σε μια διαδικασία του να περιποιηθείς τον εαυτό σου παραπάνω. Άργησα να καταλάβω ότι αυτό είναι καλό για μένα. Στην αρχή μου κακοφαινόταν πολύ ότι πρέπει να ετοιμαστώ λίγο πιο πολύ και ναι, θα έλεγα ότι μου λείπει αυτό: ότι υπήρχε μια χαλαρότητα και μια οικειότητα. Επίσης, μου λείπει πάρα πολύ ότι με τις παιδικές μου φίλες που ήμασταν κάθε μέρα μαζί στα διαλείμματα, πλέον δεν μπορούμε να βρεθούμε τόσο συχνά. Είναι τα προγράμματά μας τόσο διαφορετικά. Είμαστε σε άλλες σχολές. Η μία κιόλας είναι σε άλλη πόλη, οπότε όσο και να το προσπαθούμε δεν είναι το ίδιο με πριν και μας είναι δύσκολο να βρισκόμαστε. Αυτό με πονάει αρκετά.
Σίγουρα ξέρω πως η σχολή που έχω επιλέξει έχει πάρα πολλές προοπτικές για μετά. Γιατί είναι σαν δεντράκι με πάρα πολλά παρακλάδια. Έχω καταλάβει πιστεύω από τώρα τι μου αρέσει, που είναι το Διεθνές Δίκαιο και μέσα από το ότι προβληματίστηκα για τον κόσμο, θέλω σίγουρα να ασχοληθώ με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και το πώς μπορούν αυτά να γίνονται σεβαστά από όλους. Έτσι, παρακάτω θα ήθελα να ασχοληθώ και να ειδικευθώ πάνω στο Διεθνές. Οπότε, ιδανικά στο πολύ μέλλον θα ήθελα να γίνω διπλωμάτης και να προωθώ αξίες και ιδανικά όσο περισσότερο γίνεται, πιο έμπρακτα από ότι τώρα που απλά ό,τι κάνω είναι στα πλαίσια συζητήσεων και συνεδριών προσομοίωσης. Θα ήθελα αυτό να γίνει πραγματικότητα παρακάτω. Και παράλληλα με τον χορό, θα μου άρεσε κάποια στιγμή να μεταδώσω σε άλλα κορίτσια και άλλα παιδάκια πέρα από τη γνώση που κάποτε θα έχω, την αγάπη που είχα από τόσο μικρούλα. Και θα ήθελα δηλαδή να βλέπω και άλλο κόσμο να έχει το ίδιο ενδιαφέρον μέσω του να διδάσκω κάποια στιγμή και εγώ. Αυτό θα μου άρεσε πάρα πολύ για να μπορέσω να μεταδώσω αυτή την αγάπη που είχα από μικρή μέχρι σήμερα και πιστεύω θα συνεχίσει και για πάντα.
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία / Βίντεο: Δάφνη Ανέστη
Μιξάζ: Nικόλας Καζάζης
Με την υποστήριξη του Mediterranean Women’s Fund.