Στο επεισόδιο ακούστηκε το μουσικό κομμάτι: Prelude in C Major – J.S. Bach
Όταν πρωτο-έφθασα στην Αθήνα, τα πράγματα ήταν φρικτά. Ο σύζυγός μου δεν επέστρεφε σπίτι για σχεδόν δύο ή τρεις ημέρες, και αυτό με έφερε σε έντονο στρες. Ήμουν πολύ αγχωμένη. Ξυπνούσα κάθε πρωί στις 5:00 για να ετοιμάσω τα πάντα για τα παιδιά μου και να μαγειρέψω πρωινό επειδή έπρεπε να πάνε στο σχολείο. Στέλναμε επίσης το νεότερο παιδί μας στο σχολείο, και μετά που το άφηνα στο σχολείο, πήγαινα αμέσως στη δουλειά. Δεν ήθελα ποτέ να αργήσω για το αφεντικό μου.
Το αφεντικό μου, που με γνώριζε με το βαπτιστικό μου όνομα, Χριστίνα, μου έλεγε: “Χριστίνα, χρειάζομαι να είσαι εδώ μέχρι τις 8:00 π.μ.” Έτσι, κάθε μέρα, ξυπνούσα νωρίς και έλεγα στον γιο μου: “Σε αφήνω στο σχολείο στις 7:00 π.μ. μόνο σου.” Κάθε μέρα έλεγα στα παιδιά μου:
“Δεν πρέπει να πάτε πουθενά. Μείνετε εδώ μέχρι το σχολείο να ανοίξει. Αν έρθει κάποιος και σας ζητήσει να πάτε μαζί του, μην πάτε.”
Αυτό τους το έλεγα πάντα.
Όταν ήμουν στο λεωφορείο, θα καλούσα τον σύζυγό μου και έλεγα: “Πού είσαι; Έλα σε παρακαλώ. Χρειάζομαι βοήθεια.” Αλλά μερικές φορές, δεν απαντούσε καν στο τηλέφωνο. Ένιωθα πολύ αγχωμένη, ειδικά το πρωί όταν ήμουν μόνη με τα τρία παιδιά και το σπίτι, συμπεριλαμβανομένης της φροντίδας του μωρού, όπως ανέφερα νωρίτερα. Ήταν δύσκολο, γιατί πάντα ανησυχούσα για τον μικρό μου.
Στη δουλειά, δεν είχα προβλήματα με το αφεντικό μου. Γνώριζαν πόσο σκληρά δούλευα και πόσο καλά φρόντιζα τα παιδιά. Ήμουν αγχωμένη και πάλευα μέσα μου, αλλά πάντα μου έλεγα: “Μπορώ να κάνω τα πάντα. Πρέπει να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου.” Μερικές φορές, έκλαιγα στο λεωφορείο όταν σκεφτόμουν την κατάστασή μου.
Αλλά στη δουλειά, ήμουν ήρεμη. Δεν ήθελα να φέρνω τα προβλήματά μου στη δουλειά. Μια φορά, το αφεντικό μου, μου είπε: “Φαίνεσαι χωρίς προβλήματα και πάντα χαρούμενη.” Μια μέρα μίλησα με το αφεντικό μου και του είπα: “Έχω πολλά προβλήματα βαθιά μέσα μου, ακόμη κι αν φαίνομαι χαρούμενη.” Έτσι, ανοίχτηκα και μίλησα στο αφεντικό μου για όλα και εκείνη είπε: “Λυπάμαι, δεν ήξερα ότι αντιμετωπίζεις τέτοια προβλήματα.” Από τότε, μου με ρωτούσε συχνά: “Πώς είσαι; Είναι όλα καλά;” Και ακόμη ρωτούσε για τον σύζυγό μου. Συνήθως έλεγα: “Είμαι καλά,” ακόμη κι όταν δεν ήμουν.
Και τότε, μια Δευτέρα, ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε έναν καβγά και ανταλλάξαμε μερικές σκληρές κουβέντες στο τηλέφωνο.
Εκείνη την ημέρα, ήταν Δευτέρα, γύρω στις 11 το πρωί. Είχα μόλις τελειώσει τον καθαρισμό του μπάνιου, γιατί ήθελα να κάνω μπάνιο στο δεύτερο γιο του αφεντικού μου. Αλλά τότε, άρχισα να αισθάνομαι διαφορετικά στο σώμα μου, και αυτό το αίσθημα έγινε ισχυρότερο. Ήταν 14 Μαΐου, και ήμουν… ήμουν σοκαρισμένη. Κάλεσα τον αφεντικό μου και της είπα ότι δεν αισθάνομαι καλά. Εκείνη ήρθε και με πήγε στο νοσοκομείο.
Κάλεσαν το ασθενοφόρο…
Σχεδόν μια εβδομάδα πέρασα στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπορούσα να περπατήσω. Μπορούσα μόνο να κάθομαι σε ένα καρεκλάκι. Ήμουν μόνη με τα τρία παιδιά μου, και εγώ πάλι έπρεπε να μαγειρεύω. Έκανα τα πάντα για να σηκωθώ, να μαγειρέψω και να φροντίσω γι’ αυτά, αλλά ήταν πραγματικά δύσκολο. Έκανα ό,τι καλύτερο γινόταν για να τους φροντίζω.
Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, έπρεπε να ετοιμάζω τα πράγματα για τα παιδιά μου να πάνε στο σχολείο. Ένιωθα πραγματική θλίψη, αλλά συνέχιζα να προσεύχομαι στον Θεό. Ήξερα πως έπρεπε να υπάρχει λόγος για όλα αυτά. Ζήτησα δύναμη να αντιμετωπίσω τα πάντα. Κάποιες φορές, τα παιδιά με έβλεπαν να κλαίω, και με αγκάλιαζαν. Οι αγκαλιές των παιδιών μου έγιναν αλυσίδες (για να κρατηθώ). Είπα στον εαυτό μου: “Πρέπει να είμαι δυνατή. Δε θέλω να παραδοθώ, δε θέλω να σκέφτομαι αρνητικά, γιατί σας αγαπώ όλα.”
Μίλησα με τον γιο μου και του είπα: “Ακόμη κι αν η ζωή μας είναι δύσκολη αυτή τη στιγμή, δε θέλω να χωρίσω. Είναι καλύτερα να παραμείνουμε μαζί με τον πατέρα σας.” Αλλά αυτός απάντησε: “Μαμά, δεν τον χρειαζόμαστε.” Έτσι, μίλησα με τον σύζυγό μου, και εκείνη είναι η στιγμή που εγώ και ο σύζυγός μου χωρίσαμε. Αυτός έφυγε, και από τότε, ήμασταν μόνο εγώ και τα παιδιά μου.
Εκείνο που θέλω να μοιραστώ είναι: να είστε πάντα θετικοί, να είστε πάντα δυνατοί και να μην παραδίνεστε στα προβλήματα που αντιμετωπίζετε.
Είμαι υπερήφανη που είμαι δυνατή, υπερήφανη για την καλή σχέση που έχω με τα παιδιά μου και για τη σχέση που έχω με τον Θεό. Είμαι περήφανη που είμαι η μητέρα τους. Είμαι επίσης υπερήφανη που τα έχω μεγαλώσει να είναι καλά, ταπεινά και να αγαπούν τους άλλους.
Δουλεύω σκληρά με το ένα μου χέρι. Μαγειρεύω, κόβω, πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ κάθε μέρα, επειδή θέλω να πηγαίνω καθημερινά για να αγοράσω, να μαγειρέψω… Και οι άνθρωποι με κοιτάνε και λένε: “Είσαι μια δυνατή γυναίκα.”
Στη γειτονιά μου, όλοι οι φίλοι που είναι γύρω, οι Έλληνες, λένε: “Μπράβο, είσαι πολύ δυνατή γυναίκα. Παρά το ότι έχεις μόνο ένα πόδι και ένα χέρι, πηγαίνεις πάντα στο σούπερ μάρκετ και φροντίζεις τα παιδιά. Πώς τα καταφέρνεις;”
Λέω: “Γιατί είμαι δυνατή.” Γνωρίζω ότι μπορώ, επειδή αν σκέφτεσαι πάντα ότι δεν μπορείς, τότε πράγματι δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Και λένε: “Μπράβο.”
Ακόμη και τα παιδιά μου, δεν το πιστεύουν.
“Μαμά, πώς μπορείς να κάνεις τα πράγματα με ένα μόνο χέρι; Πώς μπορείς να μαγειρέψεις; Πώς μπορείς να κόψεις με ένα μόνο χέρι; Πώς μπορείς να καθαρίσεις τις πατάτες; Με ένα μόνο χέρι.”
Και τους λέω: “Σκέψου και μπορείς να τα κάνεις. Επειδή αν ο νους σου σκέφτεται πάντα ότι δεν μπορείς, τότε πράγματι δεν μπορείς. Αλλά αν νομίζεις ότι μπορείς, τότε θα τα καταφέρεις.”
Μια μέρα, ο μεγαλύτερος γιος μου ρώτησε: “Μπορώ να δοκιμάσω να κάνω πράγματα με ένα χέρι επίσης;”
Είπα: “Εντάξει, δοκίμασε.” Ξεκίνησε και είπε: “Μαμά, δεν μπορώ, δεν μπορώ.” Πάλεψε λίγο, αλλά τον ενθάρρυνα, λέγοντάς του: “Μπορείς να το καταφέρεις. Αν εγώ μπορώ να το κάνω στην κατάστασή μου, τότε εσύ μπορείς επίσης. Αν μπορείς να σκέφτεσαι ότι μπορείς, τότε θα τα καταφέρεις.”
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία / Βίντεο: Ξένια Τσιλοχρήστου
Μιξάζ: Ιάσων Βογιατζής
————————————————————————————————————–
When I first arrived here, things became terrible. My husband didn’t come home for almost two or three days, and it stressed me out a lot. I was so stressed. I woke up everyday at 5:00 in the morning to get everything ready for my sons and cook breakfast because they had to go to school. I also sent my youngest child to school, and after dropping them off, I went straight to work. I never wanted to be late for my boss.
My boss, who knew me by my baptism name, Christina, would tell me, “Christina, I need you here by 8:00 AM.” So, every day, I’d wake up early and tell my son, “I’m leaving you at school at 7:00 AM. alone” I made sure to emphasize to my children,
“You’re not going anywhere. Stay here until the school opens. If someone comes and asks you to go with them, don’t go.”
I alway said that to them.
When I was on the bus, I would call my husband and say, “Where are you? Please come. I need some help.” But sometimes, they didn’t answer the phone. I felt really stressed, especially in the mornings when I was alone with three children and the house. including taking care of the baby, as I mentioned earlier. It was tough because I always worried about my small one.
At work, I didn’t have any problems with my boss. They knew how hard I worked and how well I took care of the kids. I was stressed and struggling inside, but I always told myself, “I can do everything. I must be strong for them.” Sometimes, I would cry on the bus when I thought about my situation.
But at work, I stay calm. I don’t like to bring my problems to work. My boss once told me: “You seem problem-free and always happy.” She said that to me. One day, I talked to my boss, and I told her, “I have many problems deep inside, even though I appear happy.” So, I opened up and talked to my boss about everything and she said:, “I’m sorry; I didn’t know you were facing problems like that.” Since then, my boss often asks me, “How are you? Is everything okay?” And she even asks about my husband. I usually say, “I’m okay,” even when I’m not. Then, one Monday, my husband and I had a fight and exchanged some harsh words over the telephone.
That day, it was Monday, around 11 o’clock. I had just finished cleaning the bathtub because I wanted to give a bath to my boss’s second son. But then, I started feeling different in my body, and that feeling got stronger. It was May 14th, and I was… I was shocked. I called my boss and told her that I wasn’t feeling well. And my boss came and they took me to the hospital.
They called the ambulance…
Almost one week I was in the hospital, but I couldn’t walk. I could only sit in a chair. I was alone with my three children, and the one cooking again. I did my best to stand up, cook, and take care of them, but it was really tough. I tried my best to look after them.
During that time, I had to prepare things for my children to go to school as well. I was feeling really down, but I kept praying to God. I knew there had to be a reason for all of this. I asked for strength to face everything. Sometimes, my children saw me crying, and they would hug me. The hugs of the children they become chains. I told myself, “I need to be strong. I don’t want to give in, I don’t want to think bad, because I love all of you.”
I talked to my son and said, “Even though our life is difficult right now, I don’t want us to break apart. It’s better if we stay together with your father.” But he replied, “Mama, we don’t need that.” So, I spoke to my husband, and that is the time that me and my husband were separated. He left and from then on, it was just me and my sons.
The thing that I want also to share is always be positive, to be always strong, and not to get down from the problems that you have.
I am proud to be strong, proud of the good relationship I have with my children and God. I am so proud to be their mother. I’m also proud that I’ve raised them to be good, humble, and loving other people.
I work hard with only my one hand. I cook, I cut, I go to the supermarket every day because I want to go every day to the supermarket to buy, to cook. And the people look at me, “You’re a strong woman.”
In my neighbourhood, all the friends that are around Greek ones, they say: “Bravo, you are a very strong woman. Despite having only one leg and one arm, you always go to the supermarket and take care of children. How do you cope?”
I said: “Because I am strong.”
I know that I can, because, if you always think that you cannot, you cannot help yourself. And they said: “Bravo.”
Even my children, they don’t believe that.
“Mama, how you can do the things with only one head? How you can cook? How you can cut, with only one hand? How you can clean the potatoes? With only one hand.
And I said to him: “Think and you can do. Because if your mind, you always think that you cannot, you cannot. But if you think that you can, you can do.
Then, one day, my older son asked, “Can I try doing things with one hand too?” I said, “Ok, give it a try.” He started “Mommy, I can’t, I can’t. He struggled a bit, but I encouraged him, saying, “You can do it. If I can do it in my situation, you can too. If you can think that you can, you can.”