Εδώ και τρία χρόνια έχω μία φίλη. Είχα μια πολύ καλή φίλη, με την οποία είχαμε μοιραστεί πάρα πολλά πράγματα. Την εμπιστευόμουν. Με εμπιστευόταν. Φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, είχαμε πάει στην Τήνο, όπως πηγαίνουμε κάθε χρόνο. Και… απλά… κάποια παιδιά από την παρέα μας άρχισαν να μη μου φέρονται πολύ καλά, να μου κάνουν ένα είδος bullying, ανεβάζοντας φωτογραφίες μου στο Instagram σε story και λέγοντας το όνομά μου. Εγώ τότε είχα θυμώσει. Είχα πει πως δεν θα ξαναπάω στην Τήνο, δεν θα τους ξαναμιλήσω ποτέ. Όντως, ακόμα δεν τους έχω μιλήσει. Πλέον, δεν μιλάω ούτε με αυτή τη φίλη μου, διότι, παρόλο που τότε με στήριξε, αποφάσισε να συνεχίσει να κάνει παρέα με αυτά τα άτομα και να είναι μαζί με ένα από αυτά τα παιδιά. Οπότε, ουσιαστικά, εγώ ένιωσα προδομένη, διότι επέλεξε αυτούς αντί για εμένα, που ήμασταν τόσο κοντά τόσα χρόνια. Και δεν την εμπιστευόμουν πλέον. Οπότε… απλά… τέλος. Σταμάτησε η φιλία μας.
Τότε ένιωσα θυμό… Αρχικά, νευρίασα, στενοχωρήθηκα, έκλαψα. Το πρώτο πράγμα που έκανα… Θυμάμαι πως είχα πάρει μια πολύ καλή μου φίλη, με την οποία είμαστε φίλες εδώ και πολλά χρόνια. Την πήρα τηλέφωνο και της είπα όλα όσα είχαν συμβεί. Δεν μπορούσα καν να τη δω, γιατί ήμουν στην Τήνο και εκείνη στην Κρήτη, οπότε και αυτό ήταν δύσκολο.
Όταν γύρισα στην Αθήνα, ήταν ακόμα πιο δύσκολο, γιατί στην Τήνο πηγαίνω κάθε χρόνο και περνάω καλά. Ήταν ήδη δύσκολο το ότι επέστρεψα στην Αθήνα και, μετά από όλα αυτά που είχαν γίνει, δεν ήμουν καλά. Γύρισα, λοιπόν, στην Αθήνα. Ευτυχώς, οι φίλες μου ήταν εδώ, με στήριξαν, και το ξεπέρασα μετά από κάποιον καιρό.
Η μουσική με βοήθησε πολύ σε αυτό, γιατί όταν δεν ήμουν καλά, απλά έβαζα τα ακουστικά, καθόμουν και έγραφα. Έγραφα αυτά που ένιωθα. Και αν δεν μπορούσα να τα πω σε κάποιον, ώστε να μου πει τη γνώμη του, απλά τα έγραφα και απαντούσα μόνη μου. Ναι, και αυτό με βοήθησε πολύ. Υπάρχουν φορές που, αν συμβεί κάτι στην Αθήνα και μου πουν κάτι, το μυαλό μου γυρίζει πίσω σε όλο αυτό το γεγονός, σε όλη αυτή την κατάσταση. Αλλά απλά έχω πει στον εαυτό μου ότι δεν αξίζει να το σκέφτομαι πλέον, γιατί ξέρω ποια είμαι. Υπήρξαν στιγμές που αμφισβήτησα τον εαυτό μου, αλλά πλέον απλά πιστεύω σε μένα και προχωράω παρακάτω.
Σκέφτηκα μήπως είχαν κι αυτοί δίκιο και μήπως έπρεπε εγώ να αλλάξω κάτι. Αλλά, εντάξει. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται να το κάνω. Εγώ είμαι αυτή που είμαι, και όποιος θέλει θα με κρατήσει στη ζωή του έτσι όπως είμαι. Δεν χρειάζεται να αλλάξω για κανέναν.
Όταν συνέβη όλο αυτό, είχα πει ότι δεν θέλω να ξαναπάω στην Τήνο και να μη δω ξανά κανέναν από αυτά τα παιδιά. Εν τέλει, έχω πάρει πίσω αυτή την απόφαση. Θα πάω στην Τήνο σύντομα. Έχω πλέον μια πάρα πολύ καλή σχέση, μια εξαιρετική φίλη από εκεί. Και, ναι, εγώ θα πάω. Δεν θα ήθελα να τους δω αυτούς. Δεν θα το επιδιώξω. Προφανώς, αν τύχει να τους συναντήσω, δεν μπορώ να κάνω κάτι, αλλά δεν θα τους δώσω και σημασία.
Στην Τήνο πήγαινα από μικρή, από μηνών, κάθε καλοκαίρι, κάθε Πάσχα, πολλές φορές και ενδιάμεσα μέσα στη χρονιά. Στην Τήνο ξεχνιέμαι. Ξεχνιέμαι από τα πάντα. Μπορώ απλά να βγω στο μπαλκόνι, να βλέπω τη θάλασσα, να σκέφτομαι, να βάλω μουσική, να ακούω μουσική, να βλέπω τη θάλασσα και να σκέφτομαι τα πάντα. Ακόμη και μάθημα να σκέφτομαι εκείνη την ώρα, το σκέφτομαι χαρούμενη. Και από τη στιγμή που μπαίνω, ας πούμε, στο καράβι για να πάω στην Τήνο, πάντα νιώθω μια χαρά, μια ηρεμία. Τα ξεχνάω όλα, το άγχος, τα πάντα και απλά λέω: «Τέλεια!».
Εγώ, όταν έγιναν αυτά, και τα δύο γεγονότα, και με τη φίλη μου όταν τσακώθηκα αλλά και όλο αυτό που έγινε το καλοκαίρι – γιατί έγιναν διαφορετική περίοδο το ένα με το άλλο – όταν, λοιπόν, είχαν τελειώσει και τα δύο, προφανώς ήμουν θυμωμένη, νευριασμένη. Αυτό που είπα και πριν, έγραφα αυτά που ένιωθα. Παράλληλα, σκεφτόμουν πώς θα ξαναπάω στην Τήνο και ότι μήπως να αλλάξω για να ξαναπάω στην Τήνο. Γιατί, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, δεν είναι μια πόλη όπου δεν θα συναντήσεις τον άλλον. Είναι ένα μέρος όπου πολύ εύκολα θα βρεις και θα δεις ανθρώπους που δεν θες να δεις. Οπότε ήξερα ότι, όποτε κι αν πάω, ίσως τους δω. Ειδικά το καλοκαίρι που κάθομαι τόσο πολύ καιρό, είναι πολύ πιθανόν να τους ξαναδώ. Οπότε έλεγα: «Δεν ξέρω αν θα πάω» και «Μου κατέστρεψαν το καλοκαίρι» και όλα αυτά.
Μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω, αλλά εντάξει. Απλά, με τις φίλες μου, με τη στήριξη που είχα, μου έλεγαν: «Άσ’ το, άσ’ το, άσ’ το, άσ’ το» και απλά κάποια στιγμή σταμάτησα να το σκέφτομαι. Δεν το σκεφτόμουν μέσα στην καθημερινότητά μου.
Μέσα από όλο αυτό, κατάλαβα ότι πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ καλά τα άτομα που έχουμε στη ζωή μας. Είτε είναι απλοί φίλοι, είτε πιο κολλητοί φίλοι, είτε μια απλή παρέα. Πρέπει να προσέχουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι άνθρωποι στη ζωή μας, ποιους εμπιστευόμαστε, ποιοι ξέρουν πράγματα για εμάς, ποιοι μας σέβονται και ποιοι όχι. Και να μη δίνουμε εμείς παραπάνω από αυτό που μας δίνουν.
Από όλη την ιστορία του καλοκαιριού, θα μπορούσα να πω ότι έμαθα να μένω δυνατή. Και απλά να προχωράω. Δηλαδή, ήταν ένα σοκ. Μου πήρε καιρό, πάνω από δύο βδομάδες, να το ξεπεράσω. Αλλά το ξεπέρασα. Υπάρχουν φορές που με γυρνάει πίσω και μπορώ να πω: «Ναι, γιατί μου το θύμισες τώρα αυτό;», αλλά απλά συνεχίζω και προχωράω παρακάτω.
Και απλά να μένουμε δυνατοί, να έχουμε αυτοεκτίμηση, να ξέρουμε ποιοι είμαστε και να είμαστε χαρούμενοι με αυτό που είμαστε. Να μη ζητάμε κάτι άλλο. Είμαστε αυτό που είμαστε. Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, να είναι για εμάς. Δεν θα είναι για τους άλλους. Και απλά προχωράμε.
Κάθε χρόνο βάζω στόχους. Έτσι, λοιπόν, και τώρα. Αρχές του ’25 άνοιξα τον στόχο του ’24 για να δω τι έχω πετύχει και τι όχι. Δύο στόχοι που βάζω κάθε χρόνο: να πηγαίνω ταξίδια – που προσπαθώ να το πετυχαίνω γιατί μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια, μπορώ να είμαι με μια βαλίτσα, φτιάχνω συνέχεια βαλίτσες – και άλλος ένας στόχος είναι να έχω έμπιστους ανθρώπους που με σέβονται στη ζωή μου.
Αυτό δεν έχει πετύχει. Μέσα σε όλο το 24, Αλλά ήμουν περήφανη τουλάχιστον που μπαίνοντας στο 25 είχαν φύγει αυτά τα άτομα, τα περισσότερα τουλάχιστον. Και αυτή τη στιγμή έχουν φύγει όλα. Έτσι πιστεύω. Πλέον δεν επιλέγω τους φίλους μου, απλά απορρίπτω παλιούς φίλους και όχι με την έννοια του δεν είσαι φίλος μου πια, με την έννοια του ότι μπορεί και ο άλλος να έχει αλλάξει, να έχω αλλάξει κι εγώ και απλά πλέον να μην ταιριάζουμε.
Έτσι, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος έβαλα στόχο να πάω δύο ταξίδια και έβαλα στόχο να έχω φίλους που με νοιάζονται και ενδιαφέρονται πραγματικά για μένα, για την καθημερινότητα μου, για τη ζωή μου. Και αυτό το στόχο μετά τα τελευταία γεγονότα τον έβαλα με θαυμαστικό ώστε να τον προσέξω λίγο πιο ιδιαίτερα. Και να τον πετύχω.
τώρα μπορεί να μου έλεγα και ένα μπράβο. Έμεινα δυνατή και βγήκα πιο γενναία μετά από όλο αυτό. Εεεε, ίσως έχω πάρει λίγο θάρρος μετά από αυτό γιατί ήμουν πιο δειλή εεε; Αυτό. Και πλέον προχωράω με τα άτομα που με νοιάζονται.
Αυτό δεν έχει πετύχει μέσα σε όλο το ’24, αλλά ήμουν περήφανη τουλάχιστον που, μπαίνοντας στο ’25, είχαν φύγει αυτά τα άτομα – τα περισσότερα τουλάχιστον. Και αυτή τη στιγμή έχουν φύγει όλα. Έτσι πιστεύω. Πλέον δεν επιλέγω τους φίλους μου, απλά απορρίπτω παλιούς φίλους. Και όχι με την έννοια του «δεν είσαι φίλος μου πια», αλλά με την έννοια ότι μπορεί και ο άλλος να έχει αλλάξει, να έχω αλλάξει κι εγώ, και απλά πλέον να μην ταιριάζουμε.
Έτσι, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος έβαλα στόχο να πάω δύο ταξίδια και έβαλα στόχο να έχω φίλους που με νοιάζονται και ενδιαφέρονται πραγματικά για μένα, για την καθημερινότητά μου, για τη ζωή μου. Και αυτόν τον στόχο, μετά τα τελευταία γεγονότα, τον έβαλα με θαυμαστικό, ώστε να τον προσέξω λίγο πιο ιδιαίτερα. Και να τον πετύχω.
Τώρα μπορεί να μου έλεγα και ένα «μπράβο». Έμεινα δυνατή και βγήκα πιο γενναία μετά από όλο αυτό. Ίσως έχω πάρει λίγο θάρρος μετά από αυτό, γιατί ήμουν πιο δειλή. Αυτό. Και πλέον προχωράω με τα άτομα που με νοιάζονται.
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία / Βίντεο: Ξένια Τσιλοχρήστου
Μιξάζ: Nικόλας Καζάζης
Με την υποστήριξη του Mediterranean Women’s Fund.