Στο επεισόδιο ακούστηκε το μουσικό κομμάτι Δεν προλάβαίνω – Locomondo.
Εξοικειώνεσαι με τις τούμπες. Έχω φάει γενικά αρκετές. Είχα και ένα μίνι ατύχημα που είχα σπάσει το χέρι μου. Εντάξει, λογικό είναι από τη στιγμή που εκτίθεμαι καθημερινά στο δρόμο. Η πτώση είναι ψιλοσίγουρη. Παρόλα αυτά προσέχω πάρα πολύ και εντάξει, πλέον μπορώ να μετακινούμαι με ασφάλεια και γρήγορα όπου θέλω. Έχω αναπτύξει αντανακλαστικά. Στην αρχή σου κακοφαίνεται, στην αρχή σου κακοφαίνεται, στην αρχή πέφτεις, μετά ξαναπέφτεις αλλά ξανασηκώνεσαι και μετά από λίγο απλά πέφτεις και γελάς. Δεν σου είναι κάτι. Και έτσι ξεπερνάς και τη φοβία της πτώσης. Και συνεχίζεις να ποδηλατείς….
Ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο το 2017, δειλά-δειλά πήρα την πρωτοβουλία να αγοράσω ένα ποδήλατο πόλης και να ξεκινήσω να βγαίνω κάποιες βόλτες στη γειτονιά μου. Ο λόγος που δεν είχα ξεκινήσει νωρίτερα είναι επειδή μένω σε ένα πάρα πολύ ανηφορικό μέρος. Πάντα με τρόμαζε πολύ αυτή η ιδέα. Ότι θα κουραστώ, ότι θα σταματήσω, ότι δεν θα υπάρξει μια συνέχεια. Το πήρα απόφαση τότε γιατί ένιωθα ότι σπαταλάω πάρα πολλές ώρες στα μέσα μαζικής μεταφοράς που ήταν για μένα κάτι πάρα πολύ κουραστικό και επειδή κατέβαινα πάρα πολύ συχνά στο κέντρο, θεώρησα ότι πρέπει να βρω μια εναλλακτική στο να μην δαπανώ τόσες ώρες περιμένοντας στριμωγμένη και γενικότερα να δαπανώ ώρες άχρηστες. Έτσι, λοιπόν, δειλά-δειλά ξεκίνησα. Μου μπήκε η ιδέα και με την επιρροή κάποιων φίλων μου που έκαναν ήδη ποδήλατο, ξεκίνησα κι εγώ να πηγαίνω στην αρχή κάποιες βόλτες με το ποδήλατο, ποτέ όμως μόνη μου. Πάντα ήθελα κάποιον άνθρωπο δίπλα μου για να νιώθω περισσότερη σιγουριά. Έτσι, λοιπόν, οι πρώτες μου βόλτες συνήθως ήταν σε πάρκα, σε κλειστούς χώρους γιατί με φόβιζε πάρα πολύ, το να βγω σε ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Πάντα με τη συντροφιά κάποιου και με την παρακίνηση σχεδίαζα από πιο πριν ακριβώς πού θα πάω, ποιους δρόμους θα ποδηλατίσω γιατί ήθελα να νιώθω ασφάλεια.
Όταν πρωτοβγήκα θυμάμαι στην Πατησίων έτρεμαν τα πόδια μου και δεν μπορούσα και ένιωθα ότι θα με πατήσουν όλα τα αυτοκίνητα που έρχονταν δίπλα μου. Ήταν, έτσι, μια πολύ συνταρακτική εμπειρία για μένα, αλλά μου έδωσε το κουράγιο βλέποντας το πόσο εύκολα μπορεί να φτάσω στο κέντρο, να συνεχίσω και να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα. Ένα πάρα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για μένα ήταν κιόλας ότι μου άρεσε πολύ το αίσθημα της απελευθέρωσης που είχα, ότι μπορούσα να μετακινούμαι όπως θέλω, να επιλέγω τους δρόμους που θέλω, τους ανθρώπους που θέλω να πάω να ποδηλατήσω μαζί τους, βασικά είχες στην επιλογή πραγματικά να κινηθείς όπως θέλεις. Και αυτός είναι ένας βασικός λόγος επίσης που έμεινα και με κράτησε τόσο πολύ το ποδήλατο. Η απλή βόλτα με τα χρόνια έγινε μετακίνηση με το ποδήλατο. Αυτό σημαίνει ότι από εκεί που είχα ξεκινήσει απλά να πηγαίνω να το βλέπω σαν βόλτα, βρέθηκα να μετακινούμαι με αυτό, δηλαδή να είναι το μεταφορικό μου μέσο. Αυτή η αλλαγή, βέβαια, δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Πέρασαν δυο χρόνια για να πω ότι μετακινούμαι με το ποδήλατο, γιατί δυστυχώς η Αθήνα δεν είναι μια πόλη φιλική προς το ποδήλατο. Υπάρχουν πάρα πολλοί κίνδυνοι έξω, τους οποίους πρέπει να τους δουλέψεις αρκετά μέσα σου ο φόβος γιγαντώνεται όσο μετακινείσαι και όσο βλέπεις και ακούς τα δυστυχήματα, τα τροχαία, τους κακοσυντηρημένους δρόμους, την έλλειψη υποδομών, την έλλειψη ποδηλατικής αγωγής, και τη συμπεριφορά σίγουρα των οδηγών προς τα εσένα. Η αλήθεια είναι ότι είναι μια μάχη συνεχώς στο δρόμο που δίνεις με τους, με τους οδηγούς και με τον εαυτό σου. Επομένως, για να αποφευχθούν κάποια τυχόν ατυχήματα ή για να μειωθεί ο φόβος σου, είναι καλό να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος και να έχεις μαζί σου, σίγουρα, φώτα για το βράδυ, να έχεις κάποια γνώση έτσι ώστε αν πάθεις κάτι να ξέρεις να επισκευάσεις το ποδήλατό σου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό και σου δίνει παραπάνω ασφάλεια στο να βγεις στο δρόμο. Επίσης, η κατασκευή του ποδηλάτου, δηλαδή να το φτιάξεις έτσι ώστε να είναι άνετο, να σου αρέσει και να σε βολεύει αρκετά, επίσης είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Και έτσι όλα έρχονται και εναρμονίζονται και πλέον η μετακίνηση με το ποδήλατο αποκτά έναν πιο ωραίο χαρακτήρα και δεν είναι τόσο δύσκολο.
Η μετακίνηση με το ποδήλατο επειδή έχει αρκετή μοναξιά στο δρόμο, δεν συναντάς πολλούς ποδηλάτες, ούτε είναι κάτι σύνηθες, συνήθως δέχεσαι σχόλια αρνητικά από τους οδηγούς, αλλά είχα αποκτήσει μια ανάγκη ότι θα ήθελα αυτό όλο που βίωνω πάνω στο ποδήλατο να το μοιραστώ. Ξεκίνησα να κάνω και ποδηλατική αγωγή στα παιδιά του δημοτικού και να ασχολούμαι πιο ακτιβιστικά με το ποδήλατο, είτε γράφοντας είτε ενεργοποιήθηκα τότε σε ένα σύλλογο αστικών ποδηλατών, ώστε να κινητοποιήσω όλο και περισσότερους ανθρώπους στο να κάνουν ποδήλατο.
Για μένα είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό κομμάτι στο να κάνω ποδήλατο, επίσης ήταν ότι σα γυναίκα μου άρεσε πάρα πολύ, έχοντας αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα γυρνώντας σπίτι μου με διαφορετικά μέσα, το ποδήλατο για μένα ήταν το πιο ασφαλές μέσο τα βράδια στο να γυρίσω σπίτι μου γιατί μπορούσα να γυρνάω ό,τι ώρα θέλω. Θα μπορούσα να φοράω ό,τι θέλω και να μετακινούμαι και όπως θέλω. Η νύχτα γενικά είναι ένα κομμάτι που αν είσαι γυναίκα είναι λίγο δύσκολη, αλλά θεωρώ ότι δεν ένιωσα ποτέ φόβο γυρνώντας σπίτι μου με το ποδήλατο. Και η αίσθηση του ότι είσαι πλήρως ανεξάρτητη και απελευθερωμένη. Επίσης, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τόσο τον κίνδυνο των αυτοκινήτων γιατί είσαι μόνη σου συνήθως στο δρόμο, δεν υπάρχει κίνηση και έχεις την ελευθερία του γυρισμού.
Τo ποδήλατο το θεωρώ προέκταση του εαυτού μου. Με βοηθάει αρκετά στο να μπορώ να υπάρχω σε μια πόλη η οποία είναι πάρα πολύ χαοτική και μεγάλη. Μου έχει χαρίσει πάρα πολύ ωραίες εικόνες. Κάθε φορά που βγαίνω έξω με το ποδήλατο, νιώθω ότι ανακαλύπτω ξανά την πόλη μου. Ανακαλύπτω ξανά την Αθήνα γιατί κοιτάζω πράγματα που δεν φαίνονται από το αυτοκίνητο. Παρατηρώ λεπτομέρειες, μυρίζεις τις μυρωδιές της άνοιξης, παρατηρείς καλύτερα τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι επίσης συμπεριφέρονται καλύτερα γιατί σε θεωρούν λίγο πιο ευάλωτο. Και γενικότερα γεύεσαι ό, τι έχει να σου προσφέρει η πόλη. Από εικόνες, μυρωδιές, μουσικές. Έχεις τη δυνατότητα να ρουφήξεις όλα τα ερεθίσματα πάνω στο ποδήλατο κι αυτό είναι κάτι πάρα πολύ, πάρα πολύ όμορφο και σε γεμίζει πάρα πολύ ψυχικά.
Η αγάπη μου λοιπόν για το ποδήλατο με έκανε να αρχίσω να ταξιδεύω κιόλας με αυτό. Και όταν λέω να ταξιδεύω, να είναι το ποδήλατο, να είναι το μέσο μετακίνησής μου και εκτός πόλης. Κάποια στιγμή, αποφάσισα μετά από μια γνωριμία που έκανα με ένα ζευγάρι Γερμανών, οι οποίοι ταξίδευαν με ποδήλατο και τους είχα φιλοξενήσει στο σπίτι μου, ανακάλυψα ότι αυτό υπάρχει γενικά στον κόσμο, ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν με το ποδήλατο. Μέχρι τότε δεν μπορούσα καν να το διανοηθώ ότι μπορεί να γίνει. Παρόλο που έκανα ποδήλατο. Θεωρούσα ότι είναι κάτι που απλά το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι είτε για να μετακινηθούν είτε να κάνουν μια βόλτα. Δεν μου είχε περάσει καν η ιδέα ότι υπάρχει κάτι που μπορείς να ταξιδέψεις με το ποδήλατο. Και όλο αυτό μου δημιουργήθηκε μια πρόκληση και μια περιέργεια στο πώς μπορεί να γίνει. Εννοείται, δεν είναι κάτι εύκολο και θέλει πάρα πολύ καλή προετοιμασία. Χρειάζεται πάρα πολύ καλό εξοπλισμό. Πρέπει να φτιάξεις ειδικά το ποδήλατό σου, έτσι ώστε να μπορείς να ταξιδέψεις. Πρέπει να αγοράσεις τσάντες πάνω στο ποδήλατο, να βάλεις σχάρες να αλλάξεις λάστιχα. Πρέπει να το φτιάξεις έτσι ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στο δρόμο γιατί κάνεις κάθε μέρα πάρα πολλά χιλιόμετρα και πρέπει να είσαι πλήρως προετοιμασμένος.
Το πρώτο μου ταξίδι με το ποδήλατο το έκανα με έναν φίλο μου και ήταν σε 3 Κυκλαδονήσια και ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Δεν θα την χαρακτήριζα ούτε θετική ούτε αρνητική γιατί αντιμετωπίζεις κάποιες δυσκολίες τις οποίες δεν τις έχεις προβλέψει, όπως είναι η ζέστη, η κούραση, πολλή ανηφόρα. Πραγματικά το αίσθημα της απελευθέρωσης και της μετακίνησης, το ότι δεν σε νοιάζει πού θα φτάσεις γιατί εσύ επιλέγεις από που θα πας. Αποκτώντας περισσότερη εμπειρία και χρόνο με τον χρόνο, ταξίδευα όλο και περισσότερο με το ποδήλατο. Την επόμενη χρονιά έκανε το γύρο της Πελοποννήσου, το γύρο της Ελλάδας. Μετά μάζευα άτομα που έρχονταν μαζί μου και συντόνιζαν ποδηλατικές διαδρομές, ποδηλατικά ταξίδια στην Ελλάδα και έφτασα σε ένα σημείο πέρυσι λόγω του ότι άκουγα… υπήρχε τότε το έντονο φαινόμενο μετά τον Koρονοϊό των γυναικοκτονιών, απέκτησα μια, μια θέληση, μια., μου ήρθε μια ιδέα να αποδείξω ότι και εμείς οι γυναίκες μπορούμε, ότι είμαστε ανεξάρτητες, ότι έχουμε δύναμη μέσα μας και ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε και σε κάθε δυσκολία. Και να κοιμηθούμε μόνες μας έξω και να υπάρξουμε έξω μόνες μας. Και έτσι αποφάσισα να κάνω ένα ποδηλατικό ταξίδι μόνη μου στην Πελοπόννησο πάλι, το οποίο ήταν και για μένα πρόκληση γιατί δεν το είχα ξανακάνει. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ ποδήλατο μόνη μου και δεν είχα ποτέ κοιμηθεί έξω μόνη μου σε μια σκηνή να είμαι ολομόναχη τη νύχτα. Ήταν κάτι πάρα πολύ… Ήταν για μένα πρόκληση. Και πραγματικά, γυρνώντας από αυτό το ταξίδι ένιωσα πάρα πολύ δυνατή και ένιωσα ότι ξεπέρασα και πολλές φοβίες που είχα μέχρι τότε.
Αρχικά έχεις μαζί σου πιάτα γκαζάκια, επομένως φτιάχνεις το πρωινό σου, κουβαλάς όλα σου τα πράγματα μαζί. Δεν υπάρχει επιλογή του να μην το κάνεις αυτό. Επομένως. Κουβαλάς τα πράγματά σου και πρέπει να αυτόματα να έχεις υπολογίσει τι χρειάζεσαι πραγματικά. Αλλιώς κουβαλάς ένα έξτρα βάρος που δεν το χρειάζεσαι. Η μέρα ξεκινάει από πάρα πολύ νωρίς το πρωί, διαφορετικά η ζέστη δεν σε αφήνει να ποδηλατήσεις. Επομένως ξυπνάς πάρα πολύ πρωί, τρως πρωινό, μαζεύεις τη σκηνή που έχεις στήσει το προηγούμενο βράδυ και τα τοποθετείς όλες σε τσάντες μπροστινές, μπροστά και πίσω και αφού μαζέψεις όλες σου τα πράγματα, υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες εφαρμογές που χρησιμοποιείς για να βρεις την κατάλληλη διαδρομή, ίσως την πιο εύκολη με τις λιγότερες κλίσεις και γύρω στο μεσημέρι και λίγο προς το μεσημέρι σταματάς. Εγώ ξεκουραζόμουν, έτρωγα το μεσημεριανό, μαγείρευα, είχα ήδη προμηθευτεί κάποια πράγματα. Μαγείρευα στο γκαζάκι και μετά το απόγευμα συνέχισα να κάνω ποδήλατο ώσπου να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ. Υπάρχουν διάφορες εφαρμογές που ξέρεις ακριβώς κάποια ασφαλή μέρη που μπορείς να στήσεις σκηνή. Συνήθως χρησιμοποιούσα αυτά ή έβρισκα κάποιους άλλους ανθρώπους που έστηναν κοντά σε παραλίες και πήγαινα κι εγώ κοντά. Θυμάμαι κάποια στιγμή που με σταματάει ένας κύριος την ώρα που έκανα ποδήλατο, καταϊδρωμένη, κουρασμένη και μου λέει: «Κοπέλα μου, μου λέει πού πας μόνη σου; Πού είναι η παρέα σου λέω;» Και του λέω: «Ταξιδεύω μόνη μου» και μου λέει: «Δεν φοβάσαι;» Και πραγματικά, δεν φοβόμουν καθόλου. Αυτή ήταν η αλήθεια. Το μόνο που με φόβιζε ήταν κάτω από τον ήλιο και δεν έχω κάτι να απλώσω πάνω μου, μην πάθω έγκαυμα γιατί πραγματικά η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Αλλά στο κομμάτι, το κοινωνικό, της ασφάλειας δεν ήταν κάτι το οποίο ενώ πίστευα ότι θα φοβάμαι, τελικά όταν το έκανα δεν φοβόμουνα και αυτό ήταν κάτι πάρα πολύ δυνατό μέσα μου.
Οι άνθρωποι γενικά σε αντιμετωπίζουν σαν έναν άνθρωπο ευάλωτο που χρειάζεται βοήθεια και πολλές φορές μπορεί να κάνεις ποδήλατο, να σταματάς να πιεις λίγο νερό σε μια βρύση και θα σου φέρουν μια ντομάτα, να σου φέρνουν φαγητό από το σπίτι τους, να σε κεράσουν κάτι στο καφενείο. Και εννοείται όλα αυτά τα δέχεσαι με πάρα πολύ αγάπη γιατί καταλαβαίνεις ότι και εσύ τα έχεις ανάγκη, αλλά και αυτοί έχουν ανάγκη να σου δώσουν κάτι από εκείνους και να ακούσουν τις ιστορίες σου πάνω από τη σέλα.
Σε κάποια ταξίδια που έχω κάνει, είχα πάρει μαζί τον σκύλο μου, τον Βike. O Bike, το ποδήλατό μου συνδέεται μαζί με το τρέιλερ το δικό του, επομένως ο Bike ζει στο τρέιλερ κι εγώ τον σπρώχνω με το ποδήλατο σε κατηφόρες και σε ίσιους δρόμους. Όταν είναι ανηφόρα, τον βγάζω έξω από το τρέιλερ και ανεβαίνουμε μαζί τα βουνά. Επομένως και το ταξίδι με το σκύλο και με το ποδήλατο ήταν κάτι πάρα πάρα πολύ, μια τεράστια πρόκληση. Γιατί εννοείται το βάρος διπλασιάζεται. Αλλά είναι ωραίο το γεγονός ότι μοιράζεσαι με το κατοικίδιό σου το ταξίδι και είναι κι αυτό κάτι πάρα πολύ δυνατό. Το πώς πρέπει να προσαρμόσεις λίγο το πού θα σταματήσεις, πού να βρεις νερό, να κουβαλήσεις την τροφή του σκύλου, αλλά σε ανταμείβει πολύ αυτή η μεταξύ σας σχέση.
Συλλογή Ιστορίας: Κάθε Μία Ιστορία
Φωτογραφία: Δάφνη Ανέστη
Μιξάζ: Kάθε Μία Ιστορία